Mevsim papatya kırılganlığı
İçimde kardelen sevinci
Dilimde sırıksıklam bir şarkı
İçimden geçenleri bir söylesem!
Bu sabah bana gülüşünü verirmisin...

Postacısını kaybetmiş zamandayız...

Şarkı söyleyen bir rüzgarın peşine düşüyorum bu gece
Gece düşlerinin ışığı yüzüme yansıyan...

Seni hiç bir şiirde barınamayan bir isim gibi seviyorum...
Uzandığım yerden yüzünü içiyorum bulut bulut...

Muhteşem diyorum
Başka da birşey demiyorum.

muthiş... bu arada........ ben çıplağım... yokluğu şüpheye yer bırakmayacak kadar gerçek.... :)

ne yaptın sen kurban...kim doldurdu, kim kabarttı içini bu akşam akşam...valla ne yalan söylim bu gece vakti fazlasıyla dağılmışlığım vardı zaten seni okuyunca büsbütün dağıldım gittim...ama merak etme Hans şimdi beni kendime getirir birazdan...o da kim? deme...o benim hayal kahramanımın bir ürünü..dur bak şöyle anlatim sana...yok canım şiirle bir alâkası yok...zararsız bir vatandaş...ara sıra benim ziyaretime gelir, havadan sudan konuşuruz gelişigüzel:))

Hans'ı şu pencereden görebiliyorum...sokağı karış karış yoklamaya çıkmış gibi hali var yine...bazen bu adamı gece gündüz ayırımı yapmadan ve hiç üşendirmeden yollara düşüren nedir diye merak ediyorum...altmış beş-yetmiş ya var ya yok...üzerinde aynı mavi Jeans pantolon...rengini güneşte günbegün solduran, rengi zeytin yeşiline çalma ve yaka kısmı içeri hava geçirsin diye kasıtlıca açık tutulan ama diğer cephelerin düğmeleri sıkı sıkıya özenle iliklenmiş olan, gelin görün ki; üstünden hiç çıkarmadığı yine aynı giydiği parkayla, topuklarını kaldırımlara sürte sürte aşındırarak kalıbına sığmayan aynı yorgun adımlarını dışarı taşırmış ayakkabılarını göreceğiz bu adamın birazdan...bir de iki elini kalça kemiğinin üstünde birbirine kavuşturacak olursa arkadan, tıpatıp Marcus'a benzeyecek haberi yok...nerden olsun ki...biri genç...öteki yaşlı...biri efendi ağası...öteki köle mağduru havasını veriyor tanımayanlara...sadece yer ve zamanlama hatasından birbirini ıskalıyorlar...biri erkenci, dışarda tedirgin ve zan altında zoraki tutuluyor sanki...öteki içerde geceden kalma ağır ve yorgun voltasıyla, emirler yağdırmakta illa ki...

Hans'ı ilk görüşte hemen kendini ele veren tek kusuru, ısrarla aynı yöne kafasını çevirip durması olmuştu...üstelik birbiriyle çelişen adımları onu mecburi bir istikamete zorluyor gibiydi...uzaktan komandayla yönetiliyormuşçasına iki-üç adım attıktan sonra tekrar aynı merkezde ayaklarını birleştirip, aynı noktada buluşturuyordu gözlerini...aynı çizgiyi geçmeyen bu rutin hareketlerini günde kaç kez tekrarlıyordu Allah bilir ve bu durum onu bir hayli yoruyor olmalıydı...öyle ya da böyle doğuştan veya sonradan edindiği bu tikli hareketlerine bakılacak olursa şikâyetçi olmadığı da rahatlıkla gözlenebilirdi hemen...hatta mutlu olduğu bile gönül rahatlığıyla söylenebilir...çünkü her sokağın başından, her lambanın altından, her arabanın dikiz aynasından başını uzatıp, gülücük dağıttırken, etrafındakilerin meraklı bakışlarına yakalanırken buluyordu kendini...bazen de yoldan geçenlere selam işareti verip elini havaya kaldırıyordu...bazen de bir korna sesiyle silkelenip yolun ortasında rehin tutuluyordu...anlaşılan namını dört bir yana duyurmuş çoktan bizim Hans...herkes onu yakından tanıdığına göre uzun bir yol hikayesi de olmalıydı mutlaka...birgün eli yüzüme kayıp beni de selamlayacak olursa, ona zafer işareti yapıp -eyvallah eksik olma yoldaş!- demeyi düşünüyorum...bunu yapmayı gerçekten istiyorum...sonrası hınzırca bir gülüş olsun...eh madem bu olacak birgün, öyleyse tam olsun!..

biz de gel zaman git zaman Hans'ı işte böyle farkettik...daha doğrusu pederi biz değil de, bu dağınık haliyle bir canlı bağlantıya bağlanır gibi gölgeli bir ekranın başından, ne yapıp edip görüntülemeyi başardı kendini bize...unutulmuş kimliğini gizli-saklı köşelerde arar gibiydi bazen... bazen de tel örgülü bir duvarın dibinde kederini ve efkârını ütüleyip; siyah-beyaz rengiyle çerçevelettirirdi resmini herkese...ya açıktan açığa, ya da üstü kapalı vaziyette hüznün dumanını, yaşlı göğsüne derin derin çekip, ya bir arabanın camında beyazlamış sakallarının dağınıklığı yüzüne çarpınca, ya da bir dükkânın boy aynasında kamburu göze batınca demli demli havaya üflerdi fazlasıyla ihtiyar...

Hans'ı şu birkaç adımlık yerden çok iyi görebiliyorum...kapının önünde daha bu sabah göz göze geldik...dedim ki: -hayrola Hans yolculuk nereye imsak vakti kiliseye mi?, gel atla gideceğin yere bırakim seni-
"yok" dedi "sağolasın bacım mazot kokusu midemi havaya kaldırıyor, yürümeye alışmış bir kere bu ayaklar, kaldırımların tozunu ciğerime doldurmadan, siyatiklerimi azdırmadan beni uyutmaz haspam"...

-uyumadığın her halinden belli- dedim...cin-peri gibi her yerden çıkıyorsun karşıma...Allah iyiliğini versin az kalsın yüreğime inecektin...insan önceden geleceğini bi haber verir-

"kaç basamaklı peki?" dedi
-nasıl yani?-
"yüreğin diyorum...yüreğine giden yol yokuş mu, yoksa düz arazi mi?..oraya vize almadan, merdiven dayamadan kolayca gidip-gelebilecek miyim sence?"

ellerimi nereye götüreceğimi şaşırıp, yüreğimi yokladım sessizce...evde yoktu yine...soluğu kesik kesik yayılıyordu havaya buharlı....belli ki o da yorgundu...ona bunu nasıl söyleyeceğimi düşünüp, yüzüne bakakaldım ihtiyarın...hazırlıksız yakalanmıştım...sandığımdan da çetin ceviz çıktı peder...öte yandan beni rahatlatan bir bakışı yayılıyordu yüzüme...kimseye çaktırmadığı bu normal hareketleri huzur veriyordu sanki şimdi...

-yüreğim hangi masada meze bilmiyorum- dedim...-yeryüzünde bir yerim olmadı ki zaten, yüreğimin de başını uzatacağı yeri olsun...o yüzden hiçbir yere sığmıyor...o yüzden dalından düşen yaprak misali ordan oraya savrulup duruyor-...

"anlamıştım zaten" dedi...bu saatte yola düşenlerin ayakları zaten yerden kesilir...ve yüreğini yeryüzüne kaptıranlar güzergâh boyunca gittiği her duraktan bir düşü gelişi güzel esir alır."

-ama benim bir ayağım bu çukurdaysa diğer ayağım da göğün kapısında rehin tutuluyor- dedim...bu işkence daha ne kadar sürecek böyle ?-

"gözümden kaçtı sanma...hani sen ellerine yer bulamamıştın ya az önce, o ellerin kanatlanmış, pır pır havada uçuyordu da senin, farkında bile değildin...ama ayaklarını birbirine kötü dolamışsın...bak bana boşuna mı dönüp dönüp aynı yere geliyorum sanıyorsun?..sıra ayaklarında şimdi...haydi zincirlerini sök at artık...bak gökyüzü kucağını açmış seni bekliyor...üstelik her yıldız evinin kapısını ardına kadar açmış, üstelik gülen yüzü bedava herkese!"

Hans'ı büyük ihtimalle yarın da göreceğim...yine sessiz sessiz birbirimizin yüzüne bakıp duracağız...o yine gülümseyecek...ben ne kadar çok onunla konuşmak istesem, ne kadar çok boynuna sarılmak istesem de, mecburen yine mesafeli durup, nezaketen de olsa küçük çaplı bir buseyle uzaktan izleyeceğim kendisini...o bir-iki adım attıktan sonra yine takip ediliyormuş hissine kapılıp arkasına dönüp bakacak...arkasını hazır dönmüşken de, sıralı duran her sokağı, her canlıyı, her arabayı, her dükkanı, her bulutu, her kuşu ve her çocuğu da gözleriyle, gülüşüyle buluşturacak...

iyi ki Hans var...laf aramızda bu onun takma ismi...gerçek adı belki Holger'dır, belki de Robert bilmiyorum...ama onu kod adıyla daha samimi buluyorum...

-ee Hans yarın yine aynı saatte, aynı yerde görüşmeye ne dersin..? yine korkuluk gibi aniden önüme dikilme sakın, kalpten götüreceksin birgün...malum o saatlerde karanlık işler döner..sen oyunu bozuyorsun...bu halinle komediye çeviriyorsun herşeyi-...

"baaacım unutma (gel gelelim ki; namuslu adamların diline doladığı bu terimi Hans bir müslümandan ödünç almıştır da dili sürçerek söylemiştir o an) insanları güldürmek de bir sanaattır!"


Ps: Hans'ı dün pencereden görmüş ve bunları yazmıştım...bugün öğle vakti olmuştu Hans'ın ne görüntüsü ne de gölgesi dolaşıyordu sokakta...malum sokağı gören pencereye bir kavis çizip günde 20-30 kere dışarı dikizliyorum...ve aslına bakarsan biri beni karşıdan görür de "manyak mı-sapık mı bu kadın?" diye düşünen insanların yanlış fikirlerine kapılıp suçlanacağımı da iyi biliyor ve de çok utanıyorum ama ne yaparsın ki; babadan evladına kalan bu mirası, bu kötü huyumu atamıyorum bir türlü üstümden...meraklı Melahat'ı da geçtim valla:))...her neyse...yani öğlen olmuş ve Hans piyasada yoktu anlayacağın...hiç normal değildi bu durum...biran telaşlanıp aramaya çıkmayı bile düşündüm...ne de olsa Hans mahalle aralarında bir yere takılmış ve büyük olasılıkla aynı yöne on kere dönüp dönüp bakınca, eve dönüş mesafesi de ona katlanmıştır diye düşündüm...-dur biraz daha bekle, ne de olsa birazdan saklandığı delikten çıkar gelir- dedim kendi kendime...sen de onun yaptığı gibi aynı hareket ve karanlık görüntünle, aynı camdan habire kafanı uzat dur dışarı sonra seni karakola şikayet etsinler -bu kadın bizi sabah-akşam dikizliyor, alın götürün burdan bu manyağı-...doğruya doğru az bişey harbi kaçığız arkadaş:))..siz de perdelerinizi örtün canım..ne diye tıka-basa dolu salonunuzu, mahrem bölgelerinizi sonuna kadar açıp-saçıyorsunuz ortalığa...ben mi dedim sergiye çevirin evinizi-özelinizi...ne yapim yani gözüme batıp durmayın siz de canım töbe töbe:))..asıl siz benim ruh sağlığımı bozup, rahatsız ediyorsunuz sürekli...-meral cama çık, cama çık, bak burda ne var- diye diye gönderdiğiniz bu boş sinyallerle tetikliyorsunuz durmadan beni.. sayenizde paranoyak olup çıktık canım olmaz ki...sürekli panik-atak tehlikesiyle burun burunayız...aaa yapmayın gözünüzü sevim...daha etimiz ne, budumuz ne...kaldı ki yaşımız kaç başımız k.aç.ık..:))...genciz...güzeliz...Allah biliyor ya, sizi de çok severiz...bizim mahalle sakinlerine burdan toplu selam:)))

ha can ne diyordum...ha bizim Hans diyorum ki çok sevimli, çok şeker adam...hani ben telaşlandım ya az kalsın onun yaptığı gibi kendimi tedirgin olmuş vaziyette sokağa atacaktım ya; hoş kısa bir süre için çıkmam gerekiyordu zaten, hatta çıktım da, bir de ne görim Hans bu fırtınada, bu yağmurda hafif başını rüzgâra eğmiş, iki kolunu da sallaya sallaya geliyor karşıdan...inanmazsın onu görür görmez yüzüm bir aydınlandı, keyfim bir yerine geldi ki hiç sorma...ne anladım biliyor musun bugün...gerçekten bu sokaklar, bu kaldırımlar o olmayınca bomboş görünüyor gözümde...ve o güzel varlığıyla mahallemize renk veriyor, neşe katıyor... o ağır adımlarıyla kaldırımların tozunu havaya kaldırıp, gökte parlayan bir yıldız gibi parlıyor sonra sokağın efkârlı başında, o yorgun yüzü ve solgun üstüyle beraber uzun uzun...derken çok uzun hikayesine kavuşmuş oldu Hans...

tıpkı senin gökten kayan yıldızları avuçlarımıza topladığın gibi...

iyi ki varsın...
iyi ki...

mer@lgül...


Yaralım tarafından 2/8/2014 2:37:44 AM zamanında düzenlenmiştir.

Ama bu kadar ara vermeyin demedik mi size şairim ya!

Küssek mi ne yapsak kaleme?


şiir,her zaman güzel ki beni şaşırtmayan bir kalem.


son mısraları daha bir içtim lakin

güzel güzel güzel

ama lütfen daha sık görelim şiirlerinizi


saygımla

lehçesi kayıp bir dilin karanlık tercümesine tutsak mahkumiyetleri alıyor avucuna mevsimler

ilk pazartesi teslim oluyor
sonra çarşamba
ve sırayla diğerleri

bir tek
cumartesi bizim..