Ben ki kimliğimden bihaber
Gün ağarırken
Kendi içimde kaybolmuşum
Bilmem yanarken hangi derde
Dizginsiz bir özlemle
Önce kavrulup sonra solmuşum
Diz çöktüğüm boyun büktüğüm yerde


Kimsenin uğramadığı
Zorlu labirentler arasında kalmışım
Yüzyıllarca aradım nafile bulamadım
Yokluğa açılan kapı nerde
Her dem firak ile yanarken sinem
Kendi özümü kırılan aynalardan çalmışım
Onulmaz ruhumun
Tek kıvılcımla tutuştuğu yerde


Aynaya her baktığımda
Kirpiklerimden sulu sepken
Yağmurlar yağardı
Çatlayan aynanın kıvrımlarında
Belli belirsiz bir kapı vardı
Bilirim ardından her gün
Güneş doğardı
Baktıkça kirpiklerimden
Sulu sepken yağmurlar yağardı
Oysa o kapıdan yalnızca
Yokluğa meyilli gözlerim sığardı.
...

İnsanın gözünün değdiği her yerde varlıktan yokluğa açılan bir kapı vardır.
GÖREBİLENE.
İsteyen istediği yerden o kapıyı aralar yeter ki gönül versin kapı açılır.
GÖNÜL VEREBİLENE.


Muhammed Mehmet GÜL