ve hiç bir şeye benzemiyor
kimi pencerelerden görüş alanına yansıyan
sokaklar
deniz
ve
gökyüzü

duvar kenarında yatacağım bu gece
nasılsa
yazdığım her harf
suretine dönüşüyor

eylül en çok hangi şehre yakışır?
orada dökmeliyim yapraklarımı birer ikişer

ve sen!
ne denirki böyle bir gecede sana
elerini aç
ellerine dökeyim içimi
ellerim şimdi gitmenin zor hailini boyayacak şehrin duvarlarına
iklimlerim kilometre levhalarında suya karışıyor
sarı yazlar büyütmekten vazgeçiyorum arka bahçemde


Bu hayra yorduğum kaçıncı düş

hiç bir şey olamadık/seninle
yalnızca bu gece
yalnızca bir kere
içim ol
sözcüklerimi uzun uzun dökeyim içime
sessiz şiir oynayalım gerekirse
yalnızca bir kere
içim ol
gelirken bir tek gözlerin ve
rüzgarlı saçların olsun yanında
uçurtmalar benden

içimin büyümeyen mercanlarıyla
sokak kedilerinin güvenine sığınıyor titreşimlerim
hangi şiir yalan söylemeyi becerebilir ki?
susma
içimde hiç solmayan iğde ağacına dök
baştan aşağıya
dünyanın tüm hüzünlerini


’Ajanslardan alt yazı geçtiler az evel
sana yazdıklarım yasadışı bir aşk’ı çağrıştırmış
adresimi deşifre ettim
birazdan gelirler’..