Sinemde, yanar dağlar;
Bahçeler, bağlar yetim.
Bahtında adım ağlar;
Tahtında memleketim.


Yer titrer, yarıldıkça
Elim alnında çürür.
Ben sana sarıldıkça,
Yer gök ateşe yürür.


Hüznüme bir kez dokun,
Yoksa sahipsiz miyim?
Bahar tütse de kokun
Memleket delisiyim.


Dizimde bir velvele,
Tufan benim, volkan ben;
Varacağım menzile,
Düşen benim, kalkan ben.


Sessizce bir çığ büyür,
İner de zembil zembil;
Koynumda şehir uyur,
Benim gözlerim kandil...


Kaç seher süreğimde,
Han sensin, hancı sensin.
Gitsem de yüreğimde,
Oturan sancı sensin.


Deme bir hâl kal da git,
Sözümü dinle bir kez.
Âşkı kuşanmış yiğit,
Sanma ki geri dönmez.


Yüzüne ay vurunca,
Ben kurt olur, ulurum.
Sen çiçeğe durunca,
Çoktan gitmiş olurum.


Gitmeliyim, el ayak
Çekilince derinden.
Gitmeliyim koşarak,
Gözlerinin ferinden.


22 Şubat 2012 / Gaziantep

Hakan İlhan Kurt