yağmur yağıyordu
eriyordu kağıttan adamlar
fare deliklerine ne adamlar kaçıyordu
fare deliklerinde; ne adamlar çürüyordu


şimdi anlıyor musun
şemsiyeleri neden sevmediğimi
ve yüreğimi delik ayakkabılarımda neden taşıdığımı


halik biliyor
kalbimi balıkların yediğini
sen de biliyorsun
taşları değiştirilen suretimin mozaiğini
o yüzden ben hep
kendi içimde dönüyorum
Tanrı üşümüyor, ben üşümedikce


anneler hangi organlarıyla büyütür yavrularını
çocukluğumun ayakları var mıdır koşmaya
evladı olmayan adamlara baba desem
kızarlar mı bana


ve ya yüreğime asfalt döşesem
toprakta yürümeye tenezzül etmeyenlere
ne dersin
geçen olur mu ki ıssız yollarımdan


bakma yüzümün yaşlı insanlarına
onlar utanıyor geleceğinden
onlar yorgun
kime el uzatsa gözleri
çakılıyor boşluklara
boşluklar gözleri alınmış gerçeklerle dolu





ah bilyelerim
çocukluğumda unuttum onları da.....


DenizeDenizden