kır çiçekleri derdiğim
mis kokulu baharım
saçlarında ay parlar
güneş batarken yüzünde
ıstırapların mayalandığı
şarap rengi yüreğinde
her dem gülen gözlerin
ışıldar mavi enginliğinde
bir yol var yüreğinden yüreğime
cennet koğuşu güzelliğinde.



sen kaynağısın pınarın
dağların doruklarından süzülen
kekik kokusu gelir kınalı ellerinde
alın terindir
hamurunla yoğurduğun emeğin
tandırda pişirdiğin sevgidir
verdiğin karşılıksız ikramın
mis gibi kokular gelir
cennet senin makamın.



süslü bir imgenin salıncağı değil
yüreğimden dökülenler
“ana” koynunda büyüttüğüm
asaletin adımları attığım izler
kim olduğum, nerde olduğum,
bir diriliştir dik duruşum
hayatın vurduğu çiftelere rağmen
hep onuradır benim koşum
yüreğine dokunuşum
vaha içinde parlayan
cennet koğuşum.



melekler öpsün o efsunlu yüreğini
sırtımda taşısam bir ömür boyu
ödeyebilir miyim bunca çektiğin emeğini
öpeyim binlerce mübarek ellerini
ruhumda nefes alan
asil bir sevdasın sen
canımın cansın
cennet koğuşum