Derin bir iç çekiş kadar ağır, mevsimler geçti içimizden


I
Önce göbek bağından kestiler düşlerimizi/

Kapatıp gözlerimizi
Derin boşluklarda saklanıp öylece kalsak
Hiç izi kalmasa geçtiğimiz yolların
Kendine riyasız iklime kaysa bulutlar
Ya da kınından çekse acıları
Leylekler kadar özgür göç edebilse hayallerimiz.

-Ne desem ki; İçim de milyonlarca çocuk öldü!


II

Kış düştü insan yüzümüze üşüdü yüreklerimiz/

Taş duvar gölgesine sığırcık kuşu gibi tüneyip
Çırçır böceği ile peynir çalan kargaya kandık
Ve her tuğla biraz daha yalnızlaştırdı insan yanımızı.

Hani Nisan diyorum, bir nisan şakası olup
Yeniden doğsak
Aylara bölsek sevgimizi, böldükçe çoğalsak
Keşke hayvanlar kadar sadık
Isırdığımız yaraları dönüp yalasak

-Ne desem ki; Sevgi üstün meziyetti edepsizlik sen çekil!


( derin bir nefes daha yakalıyorum. Renklerin dansına yakalanmış kelebek kadar yaşamsal haklarımı içime çekerek, dere kenarında papatya falı bakan ergen çoban kavalı melodisi yakıyor tenimi sanki çürük mavi rengi. Kirpiklerimin kalkmayan kanatları ısrarcı filim sahnesi gibi, sarı morcivet yeşil gelmeyin üstüme üstüme ne desem ki, hepinizin canı cehenneme…biraz sevgi örtün üstüme)



III

İçimden kırık imgeler geçiyor nefes arası/

Şimdi gözlerimi açıyorum ağır ağır
Nefesimi tuttukça gözbebeklerim büyüyor
Mevsimler düşüyor üstüme
Ne ilk ne de son/bahar
Ne desem ki!
Yeni, yeniden aşk hep var.



Ümmü AŞCI
ÜMA