/biz, toprağın dudak kıvrımından öptük aşkı/


yine;
cellat kesti güneşin ipini
perdesi çekilen
buğulu bir atmosfer giyindi evren

alaca karanlığında kaybolurken,
hüznün işveli, çingenemsi yalnızlığı
ay, usulca sokuldu yıldızların koynuna
ve
hırsından çatlayan “venüs” kol gezerken,
düştü cemresi aşkın, toprağın şah damarına!

//toprak altı sevişlerinde bağlandı köklerimiz.//

çimlenirken hücresi umudun yeşil gözleri
yenibahara!
usul usul seyrindi aşkın ayak izleri
fay kırıklarına düşerken, teker teker...
“uçurum çiçekleri”…!
yıldız topladı yüreği,
her biri,
toprağın göğsünden damlayan
ab-ı hayat demi…

///tan kızıllığında bir damla güneşe doğarken sevgimiz///



ihanetiyle satılırsa şerefin bir karış ederi
nice şehit gömüldü ana rahmine toprağın
döksek de boğazına baldıran zehir-i-
kan kusar…
içer, kızılcık şerbeti!
yediveren “yarınları” serperken, sihirli peri!
gamzelerinden bal yalar kumsalında aşk
dağ- taş, secdesinde tavaf eder,
kuru tohum damarlarında uyuyan,
ana kucağı gibi sımsıcak…

////bir yanım, yağmur-boran. bir yanımsa; hala kurak////




ÜMMÜ AŞCI.../////