karanlığın diz çöktüğü yerdeyim anne!
sen bilmezsin
boğazıma her gün
düğümü atılır yaşamın
sen görmezsin
çöz beni anne!
çöz ki nefes alayım!



kefenleri biçilen ruhlar sırasıyla serenat yapıyor karşımda
ölümlerden ölüm beğenip seçiyorum kendi payıma
durduğu yerde kaçmak istiyor adımlarım
takılıp düşüyorum çelmesine bataklıkların
tutunduğum her yere ölü eşkâlimin resmi çiziliyor
gözlerim uzaklarda beni yolculuyor
ne el sallayan var ardımdan
ne gözyaşıma bakan
ne sevabına su döken başımda
ne de uğurlayan!



bu şehir her gün buhranlı tokatını atıyor suratıma
her gün seve seve bir çığlık asılıyor boynuma
her gün bir parçam kopup gidiyor benden
günden güne eksiliyorum habersiz kendimden
adım intihar çiçeği oluyor uçurumlarda
nazenin koparılıyorum parmaklar arasında
peşime verip kovalıyor beni siyah bulutlar
yapışıyor cıvık cıvık paçama haspam!
ben ölümü gönüllü kucakladıkça her gün
yeniden filizlenip doğuyorum sancılara!



sen bilmezsin anne!
nereden bileceksin
ben öyle bir yerdeyim ki
kimsesizliğim bile bu berduş kaldırımlara
gayriihtiyarı sevdalı olup çıkıyor her gün
koca ordular cirit atıyor üzerimde
yine de nankörlük ediyor bana
içimde sessiz uyuyan kalabalık!



ahh anne!
buralarda
yani sen yokken
ne rüzgârın sesi
ne dalların kıpırtısı
ne yaprakların hışırtısı
ne de kuşların kanat çırpışı
can oluyor bana!



yüzüme boş boş bakıp duran
inatla hasmım gibi yanıma sokulan
sağır ve dilsiz duvarlarda
sesimi bile unutuyorum
çoğu zaman!



ahh daye!
ben buradayken
ve sen yanımda yokken
biliyorum ki
pusuda bekleyecek yine
gözü hep açık uyuyan
yalnızlığım!



Meral Gül...