hüzün taşıyan şehrin korkulu sokaklarında resimler çiziyorum
gözleri ıslak bir adamı severken ağlıyor yüreğim
küçücük kalıyor sevişmeye duramayan ellerimde umut
hiç baharlar açmaz mı yalnızlığıma
sevincimi ararken aynalar





kan damlamış bir gecenin kollarında çişeliyorum yokluğa
gün ağarırken yağmuru bu yüzden seviyorum
bu yüzden incinmiş gülüşlerimi ayaza tutyorum
kuşun kanadında uzaklaştıkça boğuluyor sesim
kopuyor bir yangın daha kızıl zamana





yüreğim sabrın tohumunu sakladığından beri beyazım
gün görmüş güneşlerim vardır bulutlarımda
çoğalıp dururum yalnızlığa saklanan yeşillerin gövdesinde
çığlıklarımın salınarak düştüğünü kimse bilmez
çünkü yorgundur geceler düş cemrelerinde


bunu
resimlerimde soluk alan susanlar bilir
bunu
saksıdaki küskün çiçek
bunu
denizin sularında direnen ışıltılar bilir


ki biz şarkılarla dilleşen iklim oluruz