I/



Ö-m-r-ü-m-ü ellerine “berdel” verdiğim adam;


//güneş girdi gecenin koyuna
şafak vakti doğacak AŞk//



ve...

huşu ile indi kirpiğinden süzülen aşk iksiri damarıma
ruhumu secde edip, serdim rahvan yoluna
yıldız toplar şimal rüzgârı ellerin koy(n)uma
atlas serdim busenin üstüne toz kanatlı sardunyam
her birini “sen” diye kok(l)uyorum


ıı/

ıslak günahlar emziriyor s/ensiz geceler
tavaf ederken börtü –böcek Resul’ün izine
kokun sinmiş yastığımın en tenha gizine
ilahi saatlerde “recim” edilirken gün/ahlar
yokluğuna saklıyorum!

/günahına –sevabına/


ııı/

“sen” diye yazıyor kalem asi saatlerinde
yağmuru siliyor kirpiklerimde ki hayalin,
bu bir tılsım mı ?
ya da; aşk dedikleri dökülüyor evrenden
tuhaf bir hal alıyor bedenim
bendimi aşıyorum!


/nehirlerim akıyor yüreğine
ummanda taşıyorum adamım/


ıv/


ey!...yaşam faturam;
taksit taksit değil sevgimin ödeneği
top yekûn seviyorum…

_ruhumun irsaliyesini
hep sana kesiyorum!_



v/




ben!...
yüreğinde yanan kor ateş gibi,
gökte uçan özgür kuş gibi,
ezelden-ebede yazılan eş gibi,
şirpençe-i mizan’da titreyen güneş gibi
kazınmış!...
sana “mühür”lüyÜM.




Ümmü AŞCI