Kimler kırdı kanatlarını
hangi patikadan sardın sırtına yorgunluğunu
vedalara vurmuşken Süleyman’ın mührünü
keşişleme düştün avuçlarıma


kolay sanıyorsun “secde” bakışlarından kaçışımı
portakal çiçeği saçlarında serinliyor ağıtlarım
aslında anlıyorsun yağmur yüreklim
giz bulutuna sardığım bakışlarımı


//ne olur daha fazla esme deli rüzgârım
topuklarıma
zaten onlar kirpiklerine prangalı//


yürek cidarındaki derin yaralarında
otacın olacak mıyım?
ya da
kürdanına yapışan kırıntı gibi
fırlatıp atacak mısın?


yapma “ateş böceğim” sakın haa
kor bakışlarını vedalarınla kapatma
bende bir firariyim aslında
beni sen doyuracaksın
teleğine sakladığın azığınla


sen
yaban çiçeğim
yürek koyağıma ekiyorsun tohumlarını her geçen gün
-mavi sakalında gurbetim artık-
söz
her bir ezamda sıcak buseni yeşerteceğim
koklanmamış ellerimle


yürek devinimde “gönül nikâhlım”
vicdanıma teslim ederken ruhumu
salâvatı okundu us’umun
bahtiyarım…


her gece tutuyorum "ateşi" avuçlarımda
cennetinde yanacağım
sürdüm yüreğimi kanatlarına
kıyam’a durmuş bakışlarını
yaşatacağım.