Değerli şair,

Eserinizin sonuna kadar arkasında durmanız hoşuma gitti. Rahmetli Niyazi Yıldırım Gencosmanoğlu'nun bunu canlandırdığı da doğrudur; ama bu bahis mevzuu kalıbın ahenkli bir kalıp olduğu anlamına gelmez. Dilimiz uzun mısraları sevmez; zira uzun mısralar yorucudur. Nihayet bu biri tercih meselesidir. Siz tercih edersiniz, buna kimsenin bir sözü olamaz. Benimki sadece ikaz babındandır.
Cevabınızın bir yerinde 'İslam Sonrası Türk Edebiyatı'na sızma Fars ve Arap Edebiyatı...' tabiri var. Bu tabirin biraz ağır; hatta haksızlık derecesine varan bir iifade olduğunu düşünüyorum. Bu iki edebiyat günümüzde de edebiyatımızı etkiliyor; sizin yazdığınız şiiri bile... Raflardan indirdiğinizi ve üzerindeki tozu alıp temizlediğiniz, cilaladığınız kelimelerin söz konusu 'sızma'lardan olduğunu göz ardı etmeyiniz. Ben dili kelime bazında değerlendirenlerden değilim. Yabancı kelimelere de karşı değilim; hatta onlara yabancı da demem; zira o kelimeleri biz yüzyıllarca kullanmış kendimize mal etmişiz.
Ortaya konan eserin anlaşılması hususunun yüzde onluk bir payla okuyucuya yönelik olmasına gelince. Edebiyatla şu veya bu şekilde meşgul olanların dışında Tevfik Fikret'ten, Ahmet Haşim'den ve bütün Divan şairlerinden günümüzde hatırda kaç mısra kalmıştır halkın hafızasında? Aynı minval üzere İkinci Yeni hereketini kim bilir, kim anlar ve kim ezberler? Burada düşünülmesi gereken iki hususa dikkati çekmek istiyorum: dil, düşünce... Sadece estetik kaygılar, sadece dil ihtimamı da şiiri şiir yapan unsurlar değildir. Burada tartıştığımız şiirin hep dış cephesidir; oysa şiir şekilden ziyade muhtevadır. Ben şiirinizin muhtevasına hiç temas etmedim. Sadece 'anlaşılmamış' dedim. Bunun en önemli sebeblerinden birisi kullandığınız kelimelerse, diğeri de dolaştığınız iklimle alakalıdır.
Şiirimizin içinde bulunduğumuz zamanda dibe vurduğunu kabul etmek lazımdır. Bunu anlamak için sadece bu sitedeki şiirleri ve özellikle şiir yazanların tutumunu görmek yeterlidir zannındayım.
Siz yazıyor ve tartışıyorsunuz; bu takdiri şayan bir tutumdur. Ben yazdıklarını hiç savunmayan ve tartışmayı da reddedenleri anlamakta güçlük çekiyorum. Asıl olan tartışabilmektir. Hangimizin kaybedeceği, hangimizin haklı çıkacağı hiç önemli değil; önemli olan Türk şiirinin kazanmasıdır. Ben hadiseye bu zaviyeden bakıyorum. Sanıyorum siz de buna katılacaksınız.
Bana düşüncelerimi söyleme fırsatı verdiğiniz için teşekkür ederim...
Başarılar diliyorum...
Sevgi, saygı ve selam ile...

..tabii ki, iyiniyet esas alındığında faydalı patırtılardır, şiirin altında kopan.. şiiirin anlaşılıp anlaşılmama konusunda görüşlerinize ortak olduğumu, dâhi hemfikir olduğumuzu belirtmek isterim. ilâveten ileteceğim mevzuu şudur ki, şiirin bugün değerlendirilmesi ile yarın değerlendirilmesi arasında şüphesiz dağlar kadar fark olacaktır. zaman süzgecinde, şiirin tetkikinde mevcut kriterlerin mi kullanılacağı, yoksa yeni yeni değer biçemleri icat edilip de çok daha geniş ölçütlerin mi kullanılacağı ayrıca konuşulması gereken bir konudur. zira şiir, bir söz ilmidir. dolayısıyla dilin de gelişimi gözönüne konulduğunda şiirin anlaşılıp anlaşılmaması değişik bir boyut kazanacaktır.

..ben o tozlanmış raflardan unutulmuş ya da unutulmaya meyillendirilmiş sözcüklerimi alırım, üzerindeki tozları özenle temizlerim. tıpkı bir antikacının insâfına bırakılmış, nadide bir antikayı görücüye çıkarması gibi... sonra o sözcüğü öylesi mısraların arasına oturturum ki, secere itibâriyle aslî cevheri gün ışığına çıkabilsin/çıkartabileyim. yine antikacının tertemiz pırıl pırıl yaptığı o tozlu antikayı, antikacı dükkânının en göz alıcı köşesine ya da vitrinine yerleştirip, 'bismillah' çekmesi gibi..

..öte yandan, eser hakkında kelime oyunlarının arkasına saklanılmak istenmiş tâbiri bu şiire, dâhi benim yazdığım şiirlere söylenemeyecek bir sözdür.

...evet, şâir okuyucuyu düşünmek durumundadır. ancak, ortaya koyduğu eserin tahminî yüzde onunu geçmemelidir, okuyucuya adadığı idrâk sayfaları... zira, san'at adına ortaya konan her abide, san'atçıya dair orjinallikler muhteva etmelidir ki, eser melezleşmiş, nemelâzım ve yörüngesinden sapmış yahut serseri mayın gibi dümen altı olmasın...

...hecenin 15'li kalıbının hemen hemen hiç kullanılmamış olduğunu belirtmenizi, şu şekilde düzeltme yoluna gidebilir miyiz diye sormak isterim; İslâm Öncesi Türk Edebiyatı'nda (Türk Edebiyatı tâbirim sadece Anadolu Edebiyatı'nı değil, bütün Türk Dünyası'nın Edebiyatı'nı içeren bir kavramdır) 12'li hece kalıbı ile birlikte sıkça kullanılmasına rağmen İslam Sonrası Türk Edebiyatı'na sızma Fars ve Arap Edebiyatı sebebiyle pek kullanılmamıştır. Ancak, destansı söylemlerin her zaman özgün kalıbı olmuştur. Net bir ifâde ile Destan Şairi niyazi Yıldırım Gencosmanoğlu, bu kalıbı çok başarılı bir şekilde yeniden canlandırmış ve bugünlere taşımıştır. sizce de uygun mudur, bu anlatım?

...şahsi değerlendirmeniz gereği şiiri iyi bulmamış olabilirsiniz ancak benim sizin bu kısa değerlendirmenizi oldukça iyi bulduğumu belirtmem gerekiyor. kanaatim odur ki, mevcut değerlendirmeniz ve değerlendirmelerimiz, şiiri yakından tâkip eden şiirsever dostlarımızı ziyadesiyle memnun edecektir.

...samimi teşekkürlerimi arz ederim.

...nedeni, benim hatamdır. söz konusu mısrada durak sonrası hece fazlası vardır.

...dikkât çektiğiniz için teşekkür ederim..

...teşekkür ederim, saygıdeğer şâir...

:)

...teşekkür ediyorum...

Önce İsabel'i tanıtmak gerekiyor, sanırım... İsabel, idealleri uğruna verdiği sözden asla dönmemiş tarihi bir kişiliktir. I. İsabel ya da Katolik İsabel yahut Kirli İsabel olarak da anılır. Yenidünya'nın keşfi için Kristof Kolomb ve taifesini görevlendirmiş kraliçedir.

Şimdi mısaraya geleyim...
"İsabel kadar kirli ve çirkin o adamlardan"

Mısrayı şu şekilde açmak/algılamamız gerektir;
İsabel kadar kirli o adamlar ve devamında çirkin o adamlar... Yani idealleri uğruna sözlerinin esiri olmuş adamlar ve aldıkları kararlar doğrultusunda, sözlerinin gereği Yenidünya'da yaptıkları ile sonsuza dek 'çirkin' olarak anılacak o adamlar...

Vesile oldunuz, teşekkür ediyorum.

..teşekkür ediyorum.

..mes'ûd ettiniz.. teşekkür ediyorum.

..evet, şiir bir haykırıştır.

Bozulan efsun, dağılan ûmit ve yırtılan gökyüzü... Tıpkı, tarihe 'Kirli' lakabıyla geçmeyi umursamayıp, aldığı kararların arkasında durmayı becerebilen I.İsabel'in, adamları vesilesiyle Yenidünya'yı da kirletmesi sonrası gibi...

Keşke burada değil de yeni bir şiir olarak paylaşsaydınız bizimle ve günün şiirinde görseydik tekrar. Öylesi bir şiir zaten.
Sen hep yaz şair, anlayan anlar.
Saygı ve selamlarımla.

..Yerinde tespitler... Teşekkür ediyorum. Fırsat tanıdınız; yeni şiiri de paylaşayım, buradan...


Topraküstü Kaya Mezarımın Ayakaltı Sorgu Dehlizi’nden Notlar – 3


‘…ben bu şiiri yemezsem, aklım beni yiyecek!’


Kara katran mekânlarda ne sabırlar tazelerim,
Ne imdatlar, düşlerine yüzümü sürmediğimde...
Asûman şubat evveli, irem dilim sümbül serim
Ve bâkir kalmış topraklar, şimdilerde daha da mor!
O anafor saçlarını kıpkızıl görmediğimde,
Sen ‘ben iyiyim’ desen de aklıma her şey geliyor!

Bilmezsin anlayışımın o derin firaklarda sığ;
O bembeyaz köpüklerde, hülâsa dar olduğunu...
Bilmezsin her sese koşan esrik kavgalarımın çığ;
Yollarımın bıçak ağzı, sonumun yar olduğunu...


Nefsin en devrik yerinde rızkım gibi ateş ve kül,
Ben yandığına yanarım, gülle gecelediğimde...
Bir yanım gerdan düğümü, diğer yanım kızıl kâkül;
Okyanus kurutan alnım, artık eskisinden de kor!
Günâh istilâya yakın aşkı hecelediğimde,
Sen ‘ben iyiyim’ desen de aklıma her şey geliyor!

Bilmezsin ayakucumda Sebe Bahçeleri’nin toz;
Han el ayak çektiğinde cephemin ar tuttuğunu...
Bilmezsin dal budak salan masmavi bulağımın boz;
Yüzümdeki gür vadinin ince bir zar tuttuğunu...


Gündüzün izdüşümünde gök heybemde tenha çıkın;
Düğümlenirim nuruna aydınlık dürüldüğünde...
Un ufak tövbelerimde tepemde çakarken çakın,
Böyle garip görülmezdim, üstelik böylesine hor!
O demirden kapılara sürgüler sürüldüğünde,
Sen ‘ben iyiyim’ desen de aklıma her şey geliyor!

Bilmezsin sessizliğimin tekinsiz nasıl da evham;
Nasıl da yayan yapıldak figân û zâr dolduğunu...
Gözlerimin kıyısına dağ uykusundan azat gam;
Yüreğimin baştan başa, -bilmezsin yâr- dolduğunu...


Onyedi Ocak İkibinon – Gaziantep

Hakan İlhan Kurt

..nezâket buyurdunuz, teşekkür ediyorum.

..teşekkür ediyorum.

..teşekkür ediyorum.

..teşekkür ediyorum. şâd oldum..

Önsözü olmayan çalışmalar adı gecikmeli konan bebek gibidir...

sevgiyle...

..evet.. can damarı.. esâsen edebî uğraşında her arkadaşımız, bu şiir öncesi seslenişlere yer verebilmeli yazdıklarında... bu, hem şiirin yayını terk eden bir okun hedefine esrik bir vınlama ile saplanmasına, hem de şiirin bir önsözünün oluşmasına zemin hazırlar.


..teşekkür ediyorum.

..her ikinizden de özür dilerim.

Sayın şair.Beni terbiye ve saygıya davet ederken kendiniz de peşim sıra gelmeyi düşünüyorsunzudur umarım.Zira bir şiiri anlamamış olduğumu belirtmem saygısızlık değil.Orada yorum bölümü varsa ki eyvallah şak şak dememiz için konmamış oraya.Ben de acizane fikrimi daha doğrusu fikirsiz kaldığımı söyledim.Demek her doğru her yerde söylenmiyormuş.

sayın Hakan bey eşime karşı kulanmış olduğunuz uslup hoş değildi ilk yoruma vermiş olduğunuz cevabınıza bakarsanız kirli isabelayı tanıyormusunuz diye sormuşsunuz yani anahtar falan sunmamış doğrudan tanımamakla itham etmişsiniz eşimde isabelayı ve kiril kelimesinin nereden geldiğini anlatmış buda bendce iyi olmuş çünkü inanın benim tarih bilgim zayıftır ve ben gibi olan arkadaşlar bu sayede bir şeyler öğrenmiş olduk bunda yanlış bir şey görmedim balık konusu hiç anlayamadım açıklamanızı rica ediyorum ve eşimin kapasitesine laf söylemeniz hakarettir yakıştıramadım

saygılar ...

Sayın Bendeki Sen,

..evvelâ saygıyı elden bırakmamanızı tavsiye edeceğim; sonra da birilerinin size sepet sepet balık getirmesine alışmanızı değil, gölün yolunu ve balık tutmasını öğrenmenizi...

..sizin yazdıklarınızın içerisinde İsabel'in adının geçip geçmemesi önemli değildi. İsabel, şiirin anlaşılmasında 'anahtar'dı bir anlamda... Yani ben size kapıları ardına kadar açmaktan ziyâde kapının anahtarını verdim. Tabii, sizdeki kapasitenin ne olduğunu bilemeden bu yola başvurmuştum. Özür dilerim.

..bu arada o uzun ve detaylı yazıyı nereden kopyaladınız? Oldukça bilgilendirici idi. Teşekkür ediyorum.

yoruma cevabını bende okudum ve ne yalan söliyyim tarihle aram pek iyi olmadığı için isabeleyı bilmiyordum derin tarih bilginle bir kez daha aydınlanmış oldum sanırım şairede faydası olacaktır bu yorumun çünkü ben gibi tarih bilgisi az olanlar konuyu anlamakta zorlanmayacak teşekkür edrim aşkım kalemin dert grömesin

öncelikle selamlar isabelayi tanimiyorum onu bana tanitin ifadesini kulanmadim yorumumda DEMEKI DIKATLICE OKUMAMISINIZ siirin ne anlatmak isdediyini üzerine basarak anlatmaya calisdim DEMEKI ORAYI DA ANLAYAMAMISINIZ belkide ben sizzinle yorumlara cevap hakinda yakindan veya daha detayli aciklama yaparak anlatmaliydim(BASKA SEFERE DETAYLI YORUM YAZACAGIMDAN EMIN OLUNUZ) gelelim sizin bana tanitmaya calisdiginiz isabelaya ve kirliliyine Ortaçağda Avrupa'daki rahibelerin yüz ve ellerinden başka
yerlerini yıkamaları kesin olarak yasaklanmıştı.
İsabella bile 50 yıldan fazla süren hayatı boyunca iki kez banyo yapmıştı.
Kirlilik adeti Amerika'ya da bulaşmış Pennsylvania ve Virginia
eyaletlerinde ''banyo yapmayı yasaklayan'' ya da belirli
kısıtlamalar getiren kanunlar çıkarılmıştı. Philadelphia'da ise kanunla bir ay
içinde birden fazla banyo yapan insanlar cezaevine gönderiliyordu.
Tuvaletle henüz tanışmayan Avrupa'da lazımlıkları sokaklara
boşaltma adeti 17. yüzyıla kadar sürdü. Fransa krallarından 14. Louis,
gününün belli bir zamanını lazımlığında oturarak geçirir, devlet işlerini de
buradan yürütürdü.AVRUPADA İnsanların çoğu Haziranda evleniyordu Çünkü senelik banyolarını Mayıs
ayında yapıyorlar, Haziranda hala çok kötü kokmuyorlardı. Ama yine de
kokmaya başladıkları için gelinler vücutlarından çıkan kokuyu bastırmak
amacıyla ellerinde bir buket çiçek taşıyordu.
Banyolar içi sıcak suyla doldurulmuş büyük bir fıçıdan meydana geliyordu.
Evin erkeği temiz suyla yıkanma imtiyazına sahipti. Ondan sonra oğulları ve
diğer erkekler, daha sonra kadınlar, sonra çocuklar ve en son olarak da
bebekler aynı suda yıkanıyordu. Bu esnada su o kadar kirli hale geliyordu ki
içinde gerçekten bir şeyleri kaybetmek mümkündü. Ingilizcedeki banyo
suyuyla birlikte bebeği de atmayın? (Don´t throw the baby out with the bath
water) deyimi buradan gelmektedir.
Evlerin çatıları üst üste yığılmış kamıştan yapılıyor, kamışların altında tahta
bulunmuyordu. Burası hayvanların ısınabilecekleri tek yer olduğu için bütün
kediler, köpekler ve diğer küçük hayvanlar (fareler, böcekler) çatıda
yaşıyordu. Yağmur yağdığı zaman çatı kayganlaşıyor ve bazen hayvanlar
kayarak çatıdan aşağı düşüyordu. İngilizcedeki kedi-köpek yağıyor (It´s
raining cats and dogs) deyimi buradan gelmektedir.
Yukarıdan evin içine düşen şeyleri engelleyecek hiçbir şey yoktu. Böceklerin
ve buna benzer nesnelerin yatakların içine düşmesi büyük bir sıkıntı
oluşturuyordu. Etrafında yüksek direkler ve üstünde örtü bulunan İngiliz usulü
yataklar buradan gelmektedir.
Zemin topraktı. Sadece zenginlerin zemini topraktan başka bir şeyden
yapılmıştı. Toprak kadar fakir (dirt poor) tabiri buradan çıkmıştır. Zenginlerin
ahşaptan yapılmış zeminleri vardı. Bunlar kışın ıslandığı zaman
kayganlaşıyordu. Bunu önlemek için yere saman (thresh) seriyorlardı. Kış
boyunca saman sermeye devam ediliyordu. Bir zaman geliyordu ki kapı
açılınca saman dışarıya taşıyordu. Buna mani olmak üzere kapının altına bir
tahta parçası konuyordu ki bunun adı "thresh hold" (saman tutan;
Türkçesi "eşik") idi.
Yemek pişirme işlemi her zaman ateşin üzerine asılı durumdaki büyük bir
kazanın içinde yapılıyordu. Her gün ateş yakılıyor ve kazana bir şeyler ilave
ediliyordu. Çoğu zaman sebze yeniyor, et pek bulunmuyordu. Akşam yahni
yenirse artıklar kazanda bırakılıyor, gece boyunca soğuyan yemek ertesi gün
tekrar ısıtılarak yenmeye devam ediliyordu. Bazen bu yahni çok uzun süre
kazanda kalıyordu. Bezelye lapası sıcak, bezelye lapası soğuk, kazandaki
bezelye lapası dokuz günlük (peas porridge hot, peas porridge cold, peas
porridge in the pot nine days old) tekerlemesinin menşei budur. Bazen domuz
eti buluyorlar o zaman çok seviniyorlardı.
Eve ziyaretçi gelirse domuz etlerini
asarak onlara gösteriş yapıyorlardı. Birisinin eve domuz eti getirmesi
zenginlik işaretiydi. Bu etten küçük bir parça keserek misafirleriyle oturup
paylaşıyorlardı. Buna yağ çiğnemek (chew the fat) adı veriliyordu.
Parası olanlar kalay-kurşun alaşımından yapılmış tabaklar alabiliyordu. Asidi
yüksek olan yiyecekler kurşunu çözerek yemeğe karışmasına sebep oluyor,
böylece gıda zehirlenmelerine ve ölüme yol açıyordu. Domatesler buna sık
sık sebep olduğu için bunda sonraki yaklaşık 400 yıl boyunca domateslerin
zehirli olduğu düşünülmüştü.
Çoğu insanın kalay-kurşun alaşımından yapılmış
tabakları yoktu. Onun yerine tahta tabaklar kullanıyorlardı. Çoğu zaman bu
tabaklar bayat ekmekten yapılıyordu. Ekmekler o kadar bayat ve sertti ki
uzun zaman kullanılabiliyordu. Bunlar hiçbir zaman yıkanmadığı için içinde
kurtlar ve küfler oluşuyordu. Kurtlu ve küflü tabaklardan yemek yiyen
insanların ağızlarında "tabak ağzı" (trench mouth) denen hastalık ortaya
çıkıyordu.
Ekmek itibara göre bölüşülüyordu. İşçiler yanık olan alt kabuğu, aile orta
kısmı, misafirler de üst kabuğu alırdı.
Bira ve viski içmek için kurşun kadehler
kullanılıyordu. Bu bileşim insanları bazen birkaç gün şuursuz vaziyette
tutabiliyordu. Yoldan geçen insanlar bunların öldüğünü sanıp defnetmek için
hazırlık yapıyordu. Bunlar birkaç gün süreyle mutfak masasının üstüne
yatırılıyor¸ aile etrafına toplanıp yiyip-içerek uyanıp uyanmayacağına
bakıyordu. Buna "uyanma" nöbeti deniyordu.
İngiltere eski ve küçük bir yerdi, insanlar ölülerini gömecek yer bulamamaya
başlamıştı. Bunun için mezarları kazıp tabutları çıkarıyor, kemikleri bir "kemik
evi"ne götürüyor ve mezarı yeniden kullanıyorlardı. Tabutlar açıldığında her
25 tabutun birinde iç tarafta kazıntı izleri olduğu görüldü. Böylece insanların
diri diri gömüldüğü ortaya çıktı. Buna çözüm olarak cesetlerin bileklerine bir
ip bağlayıp bu ipi tabuttan dışarıya taşıyarak bir çana bağladılar. Bir kişi
bütün gece boyu mezarlıkta oturup zili dinlerdi. Buna mezarlık
nöbeti "graveyard shift" denirdi.
Bazıları zil sayesinde kurtulur ("saved by the bell") bazıları da "ölü zilci" (dead
ringer) olurdu.
1600'lerde istanbul'a gelen ingiliz büyükelçiler, lazımlık
kullanma ve bunu da pencereden boşaltma adetleri yüzünden şehirden uzak olan Tarabya'yaki bir konağa gönderilmişti. 19. yüzyıla gelindiğinde,
kesin olarak tuvalet kullanma sözü vermeleri üzerine Taksim'e
taşınmalarına izin verilmişti.Böylece kirliliyin nereden ve nasil geldiyini sanirim bildiyim kadariyla anlatmaya calisdim yani AVRUPADA SADECE KIRALICE ISABEL DEYILDI KIRLI OLAN ....Oysaki benim yorumumda isabel hakinda hic bir ifadem gecmemisdi ..yapilan her emeye saygim sonsuzdur diyer zamanlarda yorumlari daha DIKKATLI OKURDANIZ VE sadece ne anlatmak isdediyinizi benim anlayacagim dilde anlatirsaniz ya da anlatmaya calisirsaniz sevinirim ..ANLAYAMADIGIM siiriniz icin tekrar emeyinize saglik diyorum zira her emek güzeldir ben anlamasamda

..'Kirli İsabel'i tanıyor musunuz?

..Hani şu, vaktiyle Avrupa'daki son islâm toprağı Granada'yı kuşatmaya karar verdiğinde, şehir düşene kadar yıkanmayacağını beyân eden ve hakikâten sözüne sadık kalarak, aylarca yıkanmayan ve lâkabı 'Kirli' olarak tarihe geçen kraliçeyi...

..Tanımıyor musunuz, hâkikaten 'Kirli İsabel'i?

..Hani şu, 'Katolik İsabel' diye de bilinen, Kastilya ve Aragon Kraliçesi...

...Yenidünya'yı kana doyuran Kirli İsabel'i tanımıyor musunuz? Yani 'adamları'nı da mı tanımıyorsunuz, kirli İsabel'in...


..Tâbi ki şiirden bir şey anlamazsınız, tanımıyorsanız. İsterseniz sizinle çok daha yakından ilgilenebilirim. Kirli İsabel kadar olmasa da...

..teşekkür ediyorum.

..teşekkür ediyorum.

..hakkınızı helâl ediniz, teşekkür ediyorum.

..teşekkür ediyorum.

:)

'Aklım yetişmez karüstü kargaların sayısına
Çakallar bir sözümüzle yörüngesinden saparlar.
Bilsen ne ördekler düşer, bu gölcüğün kıyısına
Ne sazanlar görürüm ki kör gözlerini kaparlar.' H.İ.Kurt -anlık-

..tekrâr teşekkür ediyorum, Müjgan Hanım...

beni herc ü merc ettiniz şair...
selam olsun güneş yüzlü yüreğe...
selam olsun ay parıltılı yüreğe..
selam olsun kün vaktine..

selam ve saygılar...

..Teşekkür ediyorum, Müjgan Hanım...

Mehmet Özdemir Bey,

Hassasiyetiniz karşısında duygulananmamak, dâhi herc û merc olmamak inanın ki nâmümkündür. Ne kadar güzel temaları gündeme getirmişsiniz, o eşsiz birikiminizle... O engin okyanusunuzdaki zârif inci tanelerinizin saçtığı parıltıları görebiliyorum. Farkındayım, gözlüğünüzün ardındaki o bayram sabahı keyfi ışıltılarınızın... Ayrıca sizin bu feryâd-ı zâr ahvâlinizi, takdir ediyorum; önemsiyorum, ciddiyetle tâkip edeceğimi beyân ediyorum. Beni ne kadar tesir altında bıraktığınızı tahmin dâhi edemezsiniz...

Kucak dolusu öpücüklerimi gönderiyorum, yalın urba 'sevgi' arası... Lütfen kabûl buyurunuz...

''kün'' ol emri...
ol vakti nasıl oluyor..
ben bunu anlayamadım..

Kün- Yani ''Ol!'' emri geldiğinden beri Allah'ın sözleri âleme şems û kâmerdir.

Burada böyle anladım, acaba yanlış mı anladım diye kendimden şüpheye düştüm yorumunuzu okuyunca.

O saate hürmeten im koymak için büyük harf yazılmıştır bence.
Mevsimlerin, ayların bile baş harfleri büyük yazıldığına göre, neden olmasın ki?

Saygılarla...

..teşekkür ediyorum.

..bazen neyin orjinal, neyin yapmacık olduğunu gerçekten karıştırabiliyorum.

tahmininmin tutması ve şiiri hak ettiği yerde görmek güzel....

..teşekkür ediyorum.

:)) Teşekkür ederim.. Yazacağım.

..teşekkürler..