Kara katran mekânlarda ne sabırlar tazelerim,
Ne imdatlar, düşlerine yüzümü sürmediğimde...
Asûman şubat evveli, irem dilim sümbül serim
Ve bâkir kalmış topraklar, şimdilerde daha da mor!
O anafor saçlarını kıpkızıl görmediğimde,
Sen ‘ben iyiyim’ desen de aklıma her şey geliyor!

Bilmezsin anlayışımın o derin firaklarda sığ;
O bembeyaz köpüklerde, hülâsa dar olduğunu...
Bilmezsin her sese koşan esrik kavgalarımın çığ;
Yollarımın bıçak ağzı, sonumun yar olduğunu...


Nefsin en devrik yerinde rızkım gibi ateş ve kül,
Ben yandığına yanarım, gülle gecelediğimde...
Bir yanım gerdan düğümü, diğer yanım kızıl kâkül;
Okyanus kurutan alnım, artık eskisinden de kor!
Günâh istilâya yakın aşkı hecelediğimde,
Sen ‘ben iyiyim’ desen de aklıma her şey geliyor!

Bilmezsin ayakucumda Sebe Bahçeleri’nin toz;
Han el ayak çektiğinde cephemin ar tuttuğunu...
Bilmezsin dal budak salan masmavi bulağımın boz;
Yüzümdeki gür vadinin ince bir zar tuttuğunu...


Gündüzün izdüşümünde gök heybemde tenha çıkın;
Düğümlenirim nuruna aydınlık dürüldüğünde...
Un ufak tövbelerimde tepemde çakarken çakın,
Böyle garip görülmezdim, üstelik böylesine hor!
O demirden kapılara sürgüler sürüldüğünde,
Sen ‘ben iyiyim’ desen de aklıma her şey geliyor!

Bilmezsin sessizliğimin tekinsiz nasıl da evham;
Nasıl da yayan yapıldak figân-ı zâr dolduğunu...
Gözlerimin kıyısına dağ uykusundan azat gam;
Yüreğimin baştan başa, -bilmezsin yâr- dolduğunu...


Onyedi Ocak İkibinon – Gaziantep

Hakan İlhan Kurt