Semâ üşürken yüzüm, ellerin kadar sıcak;
Seher vakti kokunu ararken köşe bucak,
Zerreden seyyâreye zikirle yoğrulurum.
Değil ki sesin gelse, uzaktan kucak kucak
Adını duyduğumda, aniden doğrulurum.


İki yakamdan tutar, kızdırdığım her sabah;
Gün ayak sürüyünce tövbelediğim günah,
Çarpar beni nârına, alazla cenklenirim.
Ne gam! Boyansa gövdem, çalafırça simsiyah
Ben o gözlerindeki, cennette renklenirim.


Sanma susar yüreğim, susturur çakır ayaz;
Tebessüm emzirirken dudakların, bembeyaz
Velûr avuçlarına usulca yayılırım.
Kime kalmış, kime ne dizlerimdeki niyaz;
Kâh sende bayılırım, kâh sende ayılırım.


Sular kabarır, cezben gerdiğinde kol kanat;
Okyanus tutuşturan zer hûzmelere inat,
Mercan gözyaşlarımı, nuruna kâselerim.
Ne değişir ki çökse, aynanda lâl saltanat;
Akkor kesmiş alnımı, alnınla bûselerim.


Sükût olan ne varsa, çalçene çarşı pazar;
Bir şehri diğer şehre taşırken azar azar,
Gece gündüz peşinde, sanma ki yorulurum.
Çayır çimen yeşermiş, çiy yürümüş ne yazar;
Yedi iklim sebepsiz, gölgenden sorulurum.


Sızar kalır yanımda, yanı başımda kalem;
Söz neşrimde çengiye, imrenirken elâlem,
Kalbî her hecesinde, ben Hâkk-ı secdelerim.
Görülmese ne çıkar, satır satır risâlem;
Göğsünde İsrâfil’in sûrunu müjdelerim.


Mor vadide menekşe, yazı yabanda nergis;
İçimi kömeçlerken, dar coğrâfya, derin sis,
Nefesin nefesimde, ateşle sınanırım.
Kimin umurunda ki, efil efil kör nefis;
Üç noktalık seyrimde, aşkınla donanırım.


Yirmibir Ocak İkibinon – Gaziantep

Hakan İlhan Kurt