uyaklarım bile uykulu şu sıra
ve ben uyumayacak yaştayım
ölü bir şiirin peşine takılmış
bedeni çürümüş ruhu yırtılmış
bir meftayım


ebediyetim üç beş dizenin arasına sıkışmış
yar uyurken
uykulardan yar diplerine atılmış
küçük bir goncayım
tebbessüm dudağımda kana bulanmış


ey gözleri yağmur rengi sevgili
dudaklarım kırılırken
yok oluveren açacağım
bende tutuşan bu apansız denizi
deltalara atacağım


uykusuzluğum susuz su şıra
uyaklarım uymuyor
ayaklarım yürümüyor kaf dağına
bir hayal olmuşum elimde ölmüş anka
bir şiir olmuşum mecnun demişler bana


delirmişim leyla’ya leyla olmama rağmen
gece olmuşum
ne bilirim gözlerimde âmâ
aşınan taşım ben
sen gele geçe ayaklarının altında
vakt-i leyalle ellerinde asa


büyülerini dağıt avuçlarıma
saçlarım beyazlasın
kanatlarım olsun
anka’nın inadına
ve artık ben uçayım usulca
uykularım dağıtıldığı
benden çalındığın diyara


bu diyar nemrut’tan soğuk geliyor bana
ibrahim yanıyor
küle külleri güle dönüyor
gül ağlarken dudaklarımda


ve ben uçsuz bucaksız semaya vuruluyorum
ebediyetim sıkıştırıyor beni
üç beş dizenin arasına
yanıyorum yanmasına
ne bir bahçeyim ömrümde
ne ömür bahçeye dönüyor
bu finalsiz şiirler içinde




z&y