Gözlerin göğe bakmaya dayanamazken
ellerin minberin ve mihrabın uzağında
açılırken göğsün yerin ve göğün sahibine
ve akarken gözlerinden yaşlar uzaklara doğru
"Hakkın değil yorulmak!" diyorum ya sana,
Bu düzen böyle gelmiş böyle gidecek, diyenlerin
sayısı ve rengi ne kadar belirsiz olsa da,
sen gökyüzüne doğru çevir gözlerini,
bulutlarla birlikte nice günler deveran ediyor,
bilirsin düzenin de bir sahibi var, doğrunun ve
yanlışın da.
İçindeki hasretleri biriktirmek senin kaderinse,
bir sonucu vardır elbet bu hayatın da.
Nihâyet son sözü sözlerin sahibi söyler de
kimse bir haksızlığa uğratılmaz.
Bilirsin, inanç bir iddiadır ki sen
İslam’ı taşıyorsun bağrında.
"Hakkın değil yorulmak!" diyorum ya sana,
İslam’ın yorgunusun sen, işte bu başka!
Ölüm kalım meselesinden öte bir şey bu;
bir ebediyet mefkûresidir İslam.
Sen de onun aşığı...
Sen de onun emanetçisi...

Bu şiir sana evet
Başkasına değil
Söyle ve haykır,
ben yalnız değilim

makam ve mevkiye tapanların aksine,

ben özgürüm

elhamdülillah!