O DİNLEYİNCE
İnsanın kalbi bir mahzen, soğuk bir kış gününde,
ıssız bir sokak bazen içinden yıllara doğru yürüdüğü karanlık çok karanlık bir dünyada gayrimuayyen onulmaz yaraların evidir mütemadiyen Kimse sormaz belki, bilmek istemez olan bitenleri hem ne diye tasa etsinler ki, insanlar hep haz tiryakisi Gökyüzü kulak kesilir oysa, bütün kâinat sus pus olur dünyada ve âlemde bir tek sen varsındır sanki İşte tam o anda, sular durulur ve rüzgâr kesilir etmesi zordur tasavvur, akıllarda bir durgunluk; zira sonsuzluğun sahibi dinliyordur, gece de dinler gündüz de mecbur İnsanın kalbi ebediyeti sayıklayıp dururken ömür gelip geçecek böyle muhtemelen hep bir sonsuzluk arzusu ve zamandan eksilen; insanın varlık sancısı ve kalbindeki mahzen |