RUSAMER – Ruh Sağlığı Ayarı Merkezi
Yorum Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri
Şiir: Arada
Şair: Zeynep Zuhal Kılınç
Mevzu: Ruh-beden makas farkı, varoluş terlemesi, kabustan uyanıp yine kabusa uyanmak

Bu şiirde biri uyanmış ama kalkamamış…
Beden diyor “hadi gün başladı,”
ruh cevaplıyor:
“Yok daha, ben hâlâ geceye bağlıyım, çıkış kağıdını imzalamadılar.”

Saçlar ıslak, gönül buğulu, zemin kaygan…
Ben bir an “duşta elektrik mi kaçtı” diye düşündüm;
meğer ruh kaymış, fay hattından.

Aynada yabancı yüz görmek büyük konu…
Bu devirde insan bankadaki bakiyesine bile yabancı zaten,
kendi yüzünü tanımaması normaldir.

Şair soruyor:
“Ben mi kayboldum, dünya mı döndü ekseninden?”
Güzel soru.
Bizim memlekette bazen dünya değil,
beklenti döner, eksen kırılır, gurur çatlar.

Fakat en güzeli şu: Küllerimden değil suskunluğumdan doğmak istiyorum.

Helal.
Zaten bu çağda küllerden doğmak moda oldu;
herkes feniks kesildi, ortalık kümes gibi.
Ama suskunluktan doğmak?
O, pişmişliğin sesi.
Sessizlik bazen en yüksek haykırıştır.

Putlar, Nemrutlar, iç fırtınalar…
Yani “kafanın içinde volkan var ama dışarıdan bakınca latte içiyor gibi duruyorsun.”
Çağ hastalığı.

Son cümlede kavşak var:
Ne uykuda, ne uyanık — tam ortada.
Modern insan modu:
Uykum var ama yaşamak zorundayım.

Vesselam.

Unutmayalım:
Kuyuya mı düştüm, rüyadan mı kalktım diye düşünene su lazım değil—
hakikat ışığı, bir fincan sabır, iki damla tevekkül yeter.