karanlık bir denizin ortasına bırak beni
görünürde ne ada olsun ne kara
simsiyah geceler üzerime çökerken
beni bensiz bırak git geri
s/aklında tut bizi biriktirdiğin günleri

beni seninle unut deltalarda
sürüklendiğimiz parçalarımızla
bir yığıntı olalım suyun yatağında
aksın
aksın ve bizi bulsun kendi yolunun sonunda

karanlık bir denizin ortasında
grupla sevişirken gün
gün doğmadan sakla beni dehlizlerin uçurumuna
düşüncelerim sığınsın ve sığınaklar mülteci olsun bana
firarileri düşünüyorum
onlar nasıl da yanıyor suyla
onlar nasıl da kül olup karışıyorlar semaya

gökyüzünü kirletenler var
gayya kuyusundan çıkıp yanmış etleri
irinden dokunuşlarıyla
gri tablolar yaratanlar
ah onlar
ruhlarını deniz maviyken satanlar
mavinin çiyanlığına aldananlar
elbette tanıştılar
bu renk haindir ve ürkmeden boğar

beni yorgun savaşçıların yanına bırak
onların yaralarını saracağım bir süre
kırılan kolları veya kanatları olacağım
beni yalnız bırak aslında
bitene kadar bu fırtına
lodusu sırtla sen
götür benden uzağa
sonra sorusuzca ve usulca gel yanıma

suallerini unuttuğun anda
suskun bir koy açacağım sana
ne mavi olacak ne karanlık
bir vakitlik selâ olacak içinde
dudaklarında tek bir kelime...

bu şiiri burada bitirme !