‘Küllerinden doğan bir yitikliğin
penceresinden seslendim hayata…’

Duy beni
sesim kulağında döşek
keçi toynağı aklının mavzerlerinde
büyüyen gül pembeli yüzüm
hayat firari bahçelerin sazlığı
ben çeltik kokularına ilerliyorum
umutların mavi skalasında
ve şarkıların resimlendiği yerde
nakkaşı oluyorum elem çiçeklerinin

tasvirsiz aşkımı alıp koynuna
ne olur kervanına katılma şeytanın

sevmek en asil duygusudur
durduğumuz yerde bile büyüyen
metrekareye düşen acı ne ise
o kadar aşk oluyor aşk diye bilinen!

yalnızca duy beni
sesim düşüyor aşkın penceresinden…

Nevzat KONŞER