parkta oynayan yaprakların
koptuğu yerdeki yaraya ölüm denir
bakmayın sevincin verdiği fotoğrafa
düşlerin inceldiği an belirsiz
insan yoğun bir sis olur kuytusunda

pamuk şekerlerden seslenen
gelişmiş bir icattır çocukluğum
yaşlandıkça eskiyen demir düzenek
bir tırtılın dünyayı kaldırdığı omurga
kemikleri çatlıyor hayal ettiklerimin!

hız verdi yokluk, var iyice azaldı
rüzgar geceyi döverken oradaydım
kimse ayırmadı ay ile denizi düşten
kimse kıvrılan sesini duymadı radyoda
kadın ağladı, ağlamak kadındı o sırada!

ışıklar sönünce nefesi göçen evlerin
hayat izlerini çalan kuşa ölüm denir
bakmayın panjur gıcırtılarına ve bahara
bakmayın her şey büyük bir ilüzyondur
çiçekler de ses verir kendi balkonlarında

parkta oynayan yapraklar
sınırsız uykularında!



Akatalpa Şiir ve Eleştiri Dergisi /Nisan 2019/Sayı 232
Nevzat Konşer