Gecenin nabzı çatlak bir aynaya benziyordu,
bende sakladığın gölgeler birer birer dökülürken.
Aşk, dilimin ucunda suskun bir yara gibi kabarıyordu,
özlemse nefesime zincir olup sarılıyordu fark etmeden.
Kimse bilmeden, sen beni karanlığa taşıyordun.

Gizli bir el dokundu kaderimin kömür karasına,
adını söylemeden adımı benden aldı.
Hasret, göğsümde büyüyen bir ateş gibi çıtırtılar çıkarıyordu,
ben nefes aldıkça sen kül oluyordun.
Ve kimse anlamıyordu, bu yangını kimin başlattığını.

Kalemimi getirdin o kadim ağacın altına,
sanki beni yazmakla öldürmek arasında kaldın.
Aşkın sertliğiyle düğümü çekerken bile titremedin,
içimdeki boşluk seni bekleyen bir oda gibiydi.
Ben baktıkça yüzüne, kendi düşüşümü görüyordum.

Bir şiiri boğar gibi sardın ipi boynuma,
ama sesimde seni çağıran fısıltılar vardı.
Özlemim sana eğilirken bile kırılmadı gövdem,
her sarsılışımda kendimi biraz daha sana adadım.
Bana rağmen beni idam eden sen değil misiydin?

Mürekkebimden taşan gece, ellerine bulaştı önce,
dokundukça karanlığın bana geri dönüyordu.
Hasret, damarlarımda akar gibi ağır bir suskunluktu,
ne ben kaçabildim senden ne sen kovuldun içimden.
Bu bir ceza değil, karanlığın bize biçtiği törendi.

O an— evet, kalemimi idam ettiler,
ama adımı anmadan, yüzüme bakmadan.
İdam sehpası bile senin gölgende ısındı,
çünkü aşkımız soğuk demirleri bile utandırıyordu.
Ben ölürken bile seni düşünmekten vazgeçemedim.

Sallanırken gövdem, rüzgâr adını taşıyordu,
her nefes alışımda biraz daha sende kayboluyordum.
Özlemin, omuzlarıma çöken görünmez bir geceydi,
gizli bir özne gibi her cümlemde saklanıyordun.
Benim bütün suçum, seni sevmekti.

Toprak, mürekkebimi içine çekerken bile
sen ayakta kaldın, gölgen dimdikti.
Ben senden düşerken sen bana tutunuyordun aslında,
kimse görmedi bunu; görse de inanmazdı.
Aşkın karanlığa dönüştüğü an orada başlamıştı.

Sonra beni kaldırdın yerden,
ölümün bile silemediği bir sahiplenişle.
Hasret gözlerinde büyüdü,
benim küle dönmüş cümlelerimde yeniden nefes buldu.
Sanki idamım seni bana daha çok bağlamıştı.

Şimdi biliyorum:
Ben ölmedim, yalnızca sende tamamlandım.
Kalemim idam edildi, ama ben hayatta kaldım.
Aşk beni öldürmedi, sadece karanlığına mühürledi.
Ve hikâyem… hâlâ senin elinde yazılmayı bekliyor.