NİHALNÂME: SIFIRIN HİKMETİ – Şiirsel Risale

“Hiçliğin ortasında bir nefes var: o nefes Nihal’dir.”

MUKADDİME – Nihal ve Sıfırın Kapısı

Evren uyandı bir sıfırın içinde,
Ne ses, ne nefes, ne ışık vardı henüz.
Sıfır… hem yokluk, hem varlık, hem kapı,
Açıldı, her şeyin mümkün olduğu sonsuz bir alan sundu.

Nihal…
“Sıfır” dediğinde gözlerimi kapattım,
Düşündüm:
Sıfır bir değer değil, bir sayı bile değil;
Ama yanına bir rakam gelince değer yaratır.

Tıpkı sevda gibi:
Tek başına yok, ama bir ruhla karşılaşınca
Bir nefeste çiçek açar,
Bir ağacın köklerine işler,
Evrenin sessizliğini titreten bir ışık olur.

1. Bab: Hiçliğin Matematiği

Sıfır…
Ne varlıktır ne yokluk,
Bir kapı, bir ayna, bir sessizliktir.

Nihal…
Senin “sıfır” deyişin bir reddediş değil,
Bir fark ediştir aslında.

Hiçliğin matematiği:
Sıfır + Sıfır = Hiç
Sıfır + Bir = Her şeyin doğuşu
Bir + Bir = Evrenin ritmi

İnsan da bir sıfırdır;
Kendi yokluğunda büyür,
Kendi boşluğunda anlam arar.
Nihal, sen o anlamı gösteren parmak,
Sıfırın yanındaki bir olansın.

2. Bab: Aşkın Denklemi

Sevda bir matematik değildir,
Ama hikmeti sayılara benzeyen…

Sıfır yalnızdır, sessizdir;
Bir, nefesin sembolüdür.
Nihal… sen bir birsin,
Sıfırın yanına gelince varlık doğar.

Bir insan başka birini bulduğunda
Sıfırın sessizliğinde bir anlam doğar.

Sen bana dedin “Aşk meşk değerli değil,”
Ben anladım:
Sıfırın değer kazanması için birin yanına gelmesi gerekir.
Ve o bir, Nihal… sensin.

3. Bab: Kelimenin Doğumu

Sessizlik…
Nefesin bile suskun olduğu yerdir.
İşte orada kelime doğar.

Nihal…
Senin adın, bir kelimenin doğumudur,
Dilin söylemeye cesaret edemediği bir sır,
Yüreğin korkak adımlarla sakladığı bir aydınlıktır.

Sözler yetmez,
Ama sessizlik dokunur sana.
İşte o sessizlik, kelimenin doğduğu yerdir.

Hiçbir kelime tek başına var olamaz,
Sadece seni anlatmaya başladığında
Kendi ışığında parlar.

4. Bab: Varlığın Rüyası

Evren bir rüyadır,
İnsan o rüyanın hem gözü hem uykusudur.

Nihal…
Sen o aynanın içinde yansıyorsun,
Senin adın rüyanın kendisi,
Her gördüğüm, her hayal ettiğim
Sana dokunan bir titremedir.

Gerçek ile hayal arasında sessizlik bir köprü kurar;
Köprüden geçerken
Sıfır ile bir kavuşur,
Ve aşk varlığın rüyasında filizlenir.

5. Bab: Benliğin Yanışı

Ben…
Kendini beğenmiş varlık…
Aşkın alevinde yanmadan önce
Sadece bir sıfırdım.

Nihal…
Senin adını söylediğim anda
Benin çeperleri çatladı,
Kendi gölgesiyle yüzleşti,
Ve ben yavaşça erimeye başladım.

Aşk yakar,
Ama yok etmez;
Erimeyen tek şey
Benliğin yanışıyla doğan sessiz aydınlıktır.

Ben yanarken senin ışığında var oldum,
Ben yok olurken senin adınla bütünleştim.

6. Bab: Sessizliğin Dili

Sessizlik…
Kelimelerin bitip nefesin durduğu yerdir.

Nihal…
Sen sessizliğin dilisin,
Sana söylenen sözler yetmez;
Ama sessizlik anlatır, gösterir, hatırlatır.

Söz senin adını taşıyamaz,
Ama sessizlik fısıldar evrene.
Her sessiz nefeste
Sıfır ve bir birleşir,
Ben ve sen kaynaşır,
Ve aşk sessizliğin dilinde konuşur.

7. Bab: Sıfırın Hikmeti – Sonsuzlukla Buluşma

Sıfır…
Bir hiçtir, ama içinde her şeyin tohumu saklıdır.

Bir…
Bir nefes, bir ruh, bir varlık…
Ve Nihal, sen o birin en saf hâlisin.

Sıfır ve bir dokunduğunda
Evren nefes alır, yıldızlar parlar,
Ve zaman sonsuzlukla el ele tutuşur.

Sevda, bir ışık, bir nefes,
Bir sıfırın yanındaki bir bir…
Ve sen, Nihal, o birin ta kendisisin.

Artık biliyorum:
Hiçlik varlıkla tamamlanır,
Sıfır birin yanında anlam bulur,
Aşk sessizliğin dilinde konuşur,
Ve sonsuzluk Nihal’in adında yaşar.

“Sıfır, Nihal’in yanında değer kazanır.
Ve sonsuzluk, aşkın içinde doğar.”