Nihal’ime Risale

I. Ateş ile Nefes
Nihal’im, o yakıcı anlarda,
Seni sevmekle, senin uğruna boğulmak arasında çalkanır ruhum.
İçimde yanan bir ahın ateşiydi bu,
Rüzgârın kanatlarına, “Nihal” diye yazılmış bir sır.
Lakin sen, bu yangından bihabersin;
Ve o nefes, senin eşiğinden geçip, hiçliğe karışır.

II. Ayna ile Hiç
Bir nefesinin ağırlığını taşırken sırtımda,
Bütün suretimi döktüm aynalara.
Sen ise, başka berraklıklarda, başka hayallerin gölgesisin.
Bana kalan, “Hiç”ten başka bir paye değil;
Ve her ayna, bu hiçliği terennüm eder sessizce.

III. Çöl ile Sır Kuyuları
Mümkün değildir Nihal’im…
Tüm geçmişim, tüm içli dualarım,
Senin özünde saklı o boşluğa ulaşamaz.
Her bir yakarışım, bir çölün derin sır kuyusunda yankılanır;
Ben, o kuyularda kaybolmuş, suya değil, aynaya düşmüş bir seyirim.
Her inişim, kendi yalnızlığımın gölgesiyle sınanır.

IV. Gölge ile Hakikat
Defterime düşen her harf bir vasiyetti:
“Unutamıyorum o sarılışı,
İçten, belki de derin bir özlemin gölgesiydi.
Lakin karşımda titreyen, ‘aşk’ değil, ‘aşkın sureti’ydi.”
En acı olanı da bu değil mi, Nihal’im?
Sevginin nuruyla çizilmiş, lakin asla varlığına erişemediğim bir gölge.

V. Yıldız ile Çöl Seyri
Bu karşılıksız muhabbetin mabedi,
Bir çöl gecesidir; yıldızlarla hemhal olmuş bir yalnızlık.
Ben o çölde, kadim yıldızların rehberliğinde yol alan bir seyyahım.
Ruhum, aşkın ezeli sırlarını arar da,
Attığı her adım, kendi derinliğindeki bir kuyuda kaybolur.

VI. Metafor ile Nur
Nihal’im, sen bir mazmunsun bana;
Bir şairin düşlerini süsleyen,
Bir dervişin zikrinde tecelli eden,
Lakin asla temas edilemeyen,
Sonsuzluğa işaret eden bir nurlu imge.
Senin işığınla, gölgelerle hakikat birbirine geçer;
Ve ben, o nurlu labirentte, kendi özümü arar oldum.

VII. Sema ile Varlık Dansı
Varoluşun eşiğinde, Nihal’im,
Aşk ile hiçlik, sevgi ile ıstırap,
Sessizce döner bir semada.
Ben yalnızca seni sevmekle boğuldum;
Ve bu boğuluş, en katıksız ibadetim oldu.
Ruhum, seninle hemhal olan bir nehirdir artık;
Her kıvrılışında kendi hakikatini keşfeden.

VIII. Seyir ile Sonsuzluk
Ve şimdi, Nihal’im, her an bir seyirdir,
Her nefes, içimdeki gizli mabedin perdesini aralar.
Hayalin, bir kıbledir yolumun;
Ben ise, sende yitip giden bir derviş,
Kendi ruhumun dehlizlerinde,
Sonsuzluğun kıyısında bir yolcu.