NİHALİ TARZ RİSALESİ

İstemsiz Sevgiler Bâbı

(Varlığın Gölgesine Yazılmış Şiir)

Seni İstemiyorum, Nihal’im

Aklına tutuldum önce,
bir sabahın düşünceye benzeyen sessizliğinde.
Bir yıldız gibi yanardın —
ama ışığın yakmaz, aydınlatırdı.
Kelimelerin,
bir filozofun dua ettiği kadar dingin,
bir sûfînin sustuğu kadar derindi.

Ama seni istemiyorum, Nihal’im,
çünkü aklın —
sonsuz bir evren.
Ben, o evrende kaybolmaktan korkuyorum.

Ruhunla karşılaştım sonra,
yağmurun ardından açan bir sabır gibiydi.
Karanlığa küsmez,
acıyla dostluk kurardın.
Her nefesinde
Tanrı’yı değil, insanı anlatan bir huzur vardı.

Ama seni istemiyorum, Nihal’im,
çünkü ruhun —
bir ayna.
Ve ben o aynada
kendimi görmekten korkuyorum.

Kalbini duydum;
dünyanın gürültüsüne karşı
nazik bir dirençti.
Affın ince ipliğiyle
yaraları onarır,
acıya bile nezaketle dokunurdun.

Ama seni istemiyorum, Nihal’im,
çünkü kalbin —
çok gerçek.
Ben hakikatten korkuyorum.

Değerlerin,
bir uygarlığın vicdanı gibiydi;
adaletle konuşur,
dürüstlükle susardın.
Bir bakışın bile
karanlığa yön veren bir kandildi.

Ama seni istemiyorum, Nihal’im,
çünkü değerlerin —
bir pusula.
Ve ben yönümü bulmaktan korkuyorum.

İnsanlığın…
kelimelerden daha eski bir dua gibiydi.
Bir annenin sabrını,
bir bilgenin yalnızlığını taşırdın.
Varoluşun,
Tanrı’yı sorgulayan bir sessizlikte parladı.

Ama seni istemiyorum, Nihal’im,
çünkü varlığın —
bir hakikat.
Ve ben hakikati yaşamaktan korkuyorum.

E be Nihal’im, e be güzelim,
çöktün içime bir düşünce gibi,
bir sezgi, bir yankı, bir aydınlık gibi.
Sakın, ama sakın ha dön deme —
çünkü sen dönersen,
ben bütün korkularımdan kurtulurum;
ve o zaman seni
gerçekten isterim…