“Sessizliğin Risalesi”

(Mistik – Tasavvufi – Alegorik – Metafizik Bir Yorumla)

Ey Yokluğun Mânâsı,
sesini duyamıyorum;
lâkin sessizliğin gürültüsüyle
kulak zarlarımda yankılanıyor adın.
Biliyorum, sen bir kelâm değilsin —
kelâmın ötesinde bir susuşsun.
Bütün peygamberler seni duymadan konuştular,
ben ise seni işitmeden sustum.

Tenine dokunamıyorum;
çünkü ten, görünürün hapsidir,
ve sen görünmeyenin ta kendisisin.
Hasretin, ilahi bir kütle gibi
kemiklerimi eğip bükerken
ruhumda bir kırılma sesi duyuluyor —
o ses, “ben”in devrilip “sen”e dönüşmesidir.

Kağıt kesiği gibi bir sözdün sen,
tadı acı, izi kutsal…
dilim yaralı; çünkü seni dile getirmek
göğe merdiven dayamak gibidir —
her basamakta biraz daha yanar,
biraz daha aydınlanırım.

Sensizliğin yokluğunda gözlerim kör olmuş,
ama karanlıkta seni görmeyi öğrendim.
Çünkü nur, yoklukta parlar,
ve sen, görünmezliğin nurusun.
Hasretin, burnumun kemiklerini kırıyor —
zira kokun, yoklukla varlık arasındaki
en ince çizgidir;
seni koklamak, Tanrı’nın ilk nefesini duymaktır.

Söyle, sana ne yaptım?
Belki seni sevdim, o kadar.
Ama sevgi — bir fiil değil, bir yanıştır.
Tanrı bile “sevgi” ile yanarak “ben”i unuttu.
Sen de beni böyle unutturuyorsun kendine.

Neden kendini bu kadar sevdiriyorsun,
bu kadar özletiyorsun, ağlatıyorsun?
Çünkü sen “Nihayet”sin, ben “Henüz”.
Sen bitmiş bir dua, ben yarım bir kelimeyim.
Sen susuşsun, ben yankı.
Ve her yankı, aslına dönmek için ağlar.

Sonra anladım:
Sen yokluk değilmişsin,
ben varlık değilmişim.
İkimiz de bir “olma”nın kıyısında
birbirimize dönüşmeye çalışan
iki hayalmişiz.

Ve bu risale,
senin değil,
seninle yananın fısıltısıdır:
“Hiçlik, aşkın en gür sesidir.”