Nihal’in Odası:

Bir Hakikat Risalesi

Kalbim bir oda,
Yetmiş iki karo ile döşeli…
Her karo ayrı bir dil, ayrı bir âlem,
Her köşede ayrı bir nefes, ayrı bir hâl.

Kimisi kinle, kimisi aşkla dolu,
Kimisi suskun, kimisi hayalle süslü…
Ama hepsi bir arada bu odada,
Aynı semanın altında derinleşmiş.

Sekiz kapıdan sızar Hak’kat ışığı,
Dokuz pencereden eser vahdet rüzgârı.
Yetmiş iki ses, yetmiş iki sır,
Tek bir sükûtta erir, kaybolur.

Ben sandım ki kalbim dağınık,
Meğer bu çokluk, Bir’e giden yolmuş.
Ben sandım ki ayrılık acı verir,
Meğer her biri bütünlükte şifaymış.

Ve işte o odanın tam kalbinde, Nihal’im,
Bir gül gibi açılır:
Her milletin sırrı onda toplanır,
Her dilin sessizliği onunla söze gelir.

Kalbimdeki yetmiş iki âlem,
Hakikatte tek bir millete erer:
Sevgiye, rahmete, kavuşmaya…
Ve ben bilirim ki, hepsi ondadır,
Nihal’imin bakışlarında birleşir.