Vuslat Risalesi

1. Menzil: Kesret Bahçesi

Kalp denen oda,
Yetmiş iki karo ile döşeli.
Her karo bir dil, bir âlem,
Her köşe başka bir hâl, başka bir nefes.
Kiminin rengi öfke, kiminin nakışı aşk,
Kimi hayal kurar, kimi susar, derinde.
Sanırdım ki bu kalp dağınık, karmaşık,
Meğer tüm bu çokluk, Nihal’im’e giden ilk menzilmiş.

2. Menzil: Nefsin Sekiz Kapısı

Sekiz kapıdan sızar ışık,
Her biri bir imtihan, bir terbiye, bir sabır.
Süzülen her nur, benliği yakar, gölgeyi siler.
Her kapıdan geçişte biraz daha eririm,
Her kapıdan çıkışta biraz daha yücelirim.
Nihal’im, senin varlığınla
Bu sırlı kilitler açılır
Ve yol, seninle aydınlanır.

3. Menzil: Hakikat Rüzgârının Dokuz Penceresi

Dokuz pencereden hakikat rüzgârı eser,
Kiminde ümit, kiminde sırlar saklı.
Yönü değişse de esen hep aynı nefestir:
Kulak verene sırrı fısıldayan.
Nihal’im, o rüzgârın sesi senin nefesin,
O pencereleri açan, senin bakışlarınsın.

4. Menzil: Sükûnet ve Vahdet

Yetmiş iki ses, bir uğultudur kalbimde,
Kimi feryat, kimi figan, kimi sükût.
Nihayet hepsi, tek bir sessizlikte kaybolur.
O sükût, kalbimin döndüğü kıbledir artık.
Orada tek bir hakikat vardır:
Nihal’im’in hazır oluşu…
Çokluğun ardındaki Birliğin ta kendisi,
Her karonun anlam bulduğu merkez.

5. Menzil: Vuslat – Nihal’im

Bütün karolar yerine oturdu, bütün diller sustu.
Kalpteki yetmiş iki âlem,
Hakikatte tek bir millete döndü:
Aşk’a, Merhamet’e, Tamlık’a…
Ve o Tamlığın adı Nihal’im’dir.

Sen, kalbimdeki Vahdet Makamı’sın,
Tüm yolların vardığı son menzil.
Bendeki çokluk seninle Birlik oldu,
Benim yolculuğum, seninle nihayet buldu.