bırak gündüzü
kendi rüyasında bile
kaç kere ağlatabilir ki anasını bir evlat
babasının gördüğü kaç kâbusta hortlar
iki eli kanlı cani bakiyesi gibi


sırf bu yüzden diyorum ki bazen
anne ve babamın bir anlık günahlarına
ceza olarak mı geldim acaba
bu cüzzamlı
bu hummalı dünyaya


bahtsızlığımın mimarı
katlimin ilamı mıdır
beni ezip duran bu dikenli mengene
beni kül etmek için ant vermiş yemin etmiş
içimde harıl harıl yanıp duran bu çingene ateşi


nedir ki günahım
reva mıdır bana
kafamın içinde halaya durmuş
bu kampana korosu
bu sûr konçertosu


yetmezmiş gibi
anama babama ettiklerimin sırtımı deşen ahı
ruhumun bedenimle kavuştuğu kavşakta
ayrı düşmüşüm sevdamdan
kucağına düşmüşüm kahrın


hem de
analar üstünü örtüyorken evlatlarının
babalar abdest alıp namaza durmak
demli bir çay içip işe gitmek için doğrulurken yatağından
bir bebe bomba seslerine inat gülüyorken rüyasında
polis telsizlerinde eşkalini tarif edilip
bekçiler köşe başlarında pusuda beklerken
bir zanlıyı
okul çantasını sırtına atıp
gocuğunun kapüşonunu başına geçirmiş
bir köyden diğerine yola düşerken kara kışta bir kardelen
göz boyasın diye fırça çekiyorken
bir çocuk boya sandığına
saçlarını sevgilisinin yüzüne sürüyorken
son kez sevişen bir kadın
yaşlı bir teyze
ha öldü ha ölecek diye
kocasının soluklarını sayıyorken
ayrı düşmüşüm varlığımın mihmanından


gece ve seherin o buluşma vaktinde terk edilmiş
kendi ölümüne
kendinden başka ağlayanı olmayan
Araf’ta kalmış mümine dönmüşüm


yolu cehennem olan
şadırvan görmemiş
abdestsiz meczubum oysa
ne din bilirim
ne kutsal
ne iman


hatta
hayli vakit olmuştur içimdeki çocuğun
boyumu geçen gölgesini yitirmişliğim
hayli vakit olmuştur
içimdeki kuşların yetimliği


oysa
bayramlarda
halaoğlunun eskisini giyen çocuktum ben
anası üzülmesin diye yalandan yere gülümseyen
için için mahcup
utanç içinde
gittikçe sessizleşen


şimdi
Nuh tufanında
yüzerek karaya çıkmış kadar yorgun ve terliyim
yüzümü unutmuşluğum kadar eskidir sandukam


kefen niyetine sarmışım başıma
ayağımı tökezleyen tüm ahlarımı
giymişim üstüme
evliya hırkası niyetine
yuğ artığı o kesif soluğumu


herkesin kaçtığı o son vagona
son anda
son adımını atmış mülteci gibi
istim üstündeyim her an her daim şimdi


sırra kadem basmaya ramaktayım yani
yitip gideceğim
Kays misali
harlı kızıl çöllerde

az kaldı


" " "

ellerimde
gidişinin kuru ayazı
avazımda ayak sesinin
uğultusu var yâr


duy sesimi duy ey yâr
duy bu virane gönlün sığındığı yegâne dergâh
duy bu yitik ömrün tahammül fermanını duy


uzan


tut ellerimi


yoksa kül olacak
sensiz bu canevim

" " "