gölgem annemdir kimi zaman
dizlerine başımı koyduğum

yalnızlığım
bir umutla sığındığım
sığınıp
sevsin okşasın diye yalvarırcasına baktıkça gözlerine
azar yediğim babam

çatlak aynalardan süzülen hüzün yavuklum

demişti bir vakit şiir bana

dur bakayım sen
o benim demiştim
benim anam babam onlar
senin anan da baban da benim

vakit bir hayli geçti
ve bak görüyorsun hayat su gibi geçti
hepsi bu yüzden
demiştim ona

sonra öylece baktım
masum ve mahzun yüzüne

giden tüm sevgililerim gibiydi
bembeyazdı ve çökmüş
sessizliğe bürünmüştü yüzü

şiir sustu bir mühlet
benden daha çok sustu
ve ona uyup sustu hayatın zembereği

zaten geceydi ve geçti
ve içimiz geçmişti geçmişin içinde

öyle sustuk ki uzun uzun
çok uzun sustuk

bir ara
içimizi zapt eden kasvetten olsa gerek
bak sen de bilirsin
vakit daralıyor demiştim
nedense ve nedensiz yere

peşinden de
ölüm buldu bulacak beni yakındır muhtemel
serin kanlı şu derenin öbür yamacında
soğuk ve derin bir mezar olacak yolumun sonu
ha şimdi ha sonra
demiştim

ağlamıştı
gözlerindeki yaşları silip burnunu çekerek
sana ne oluyor ki
bu benim kaderim sen dur hele demişti

kızdım bağırdım çağırdım
devirdim masayı sandalyeyi döküldü rakı
tıpkı babamın beni azarladığı gibi azarladım onu

unutma ben doğurdum seni
günler aylarca içimde taşıdım heyecanını
bil ki anan da baban da tanrın da benim
ben öl demeden ölmezsin
ölemezsin anladın mı ölemezsin


sonra kısıp sesimi
hem unutma ve korkma hiç e mi
sen şiirsin
herhangi bir dilde
her dile geldiğinde
öldüm dediğin yerden
yeniden dirilirsin
insan öyle mi
ölmüşse ölmüştür
net
dedim

sonra filozof gibi
kalubelanın masal anlatıcıları gibi
dedem korkut gibi
sessiz sakin
aşk gibidir bu
bitti denilse de en ufak kırpıntıda
kalbin çırpınmaya başlaması gibidir
demiştim

çünkü
bir şeyler yaşatanı unutmak zordur
ne bahara benzer ne kışa hatırlamak
belki biraz için açılır
belki daha çok acır için
belki birkaç keşke dökülür dilinden

sen de böylesin işte
herkese bir şeyler yaşattığın için ölmezsin

neyse ne
yazdım ya sonuçta bir kere seni
asla ölemezsin

tavana bakmıştı
urgana bakmıştı
tabureye bakmıştı
ağlamıştı

gözlerinden birkaç damla şiir süzülmüştü

ben yazmamıştım o şiiri

hıçkıra hıçkıra ağlamıştım