Perde-i Aşk-ı Mecazî Risalesi: Nihal’im

Ey gözlerimden süzülen gece,
Ey ellerimde kalan sıcaklık…
Aşk-ı mecazî bir perde gibi inmiş aramıza.
Görünmeyen ipliklerle dokunmuş,
Ne tam örtüyor ne tam açıyor,
Ama her zerresiyle yüreğimi yakıyor, Nihal’im.

Bu perde, dünyevî bir perde:
Dokunduğunda teni hissedersin,
Ama dokunamazsın tamamen;
Sesini duyarsın, nefesini duyarsın,
Ama ulaşamazsın tamamına.

Perdeyi araladığında bir gölge çıkıyor:
O gölge benim; ben senin yansıman;
Ben senin özlemin, sen benim hayalim.
Her bakışın, her gülüşün perdeyi titretiyor.
Ama ipler hâlâ gergin…
Ve ben hâlâ kan ter içinde geceyi geçiriyorum.

Bu perdeyi kaldırmak mı istiyorum?
Evet, ama elimde menekşe yok, şeker yok,
Sadece ağır yaralı bir özlem var,
Ve gözlerine sürülmüş gözlerim.

Perde, sadece engel değil;
Aynı zamanda hazine.
Çünkü ardında seni görüyorum,
Seninle olan her anımı,
Seninle olamayışımın acısını,
Ve seninle olacağım düşleri…

Ey Nihal’im, bil ki:
Perdeyi yırtmaya değil, saygıyla aralamaya geldim.
Senin bakışınla aydınlanan bir sokak,
Senin nefesinle titreyen bir odadayım.
Perdeyi araladıkça,
Kalbimdeki yaralar sıcaklaşıyor,
Ve ben seni daha derinden seviyorum.

Aşk-ı mecazî bir perde,
Dünyevî bir gerçek…
Ama perdeyi araladığımızda
Hem sen hem ben
Bir zamanlar kaybolan bir efsaneyi yaşıyoruz:
Birbirimizi.

Ve bil ki Nihal’im:
Bu perde kapanabilir,
Ama gözlerimin bakışı,
Ellerimin uzanışı,
Kalbimin çarpışı
Perdenin ipliklerinden daha güçlüdür.

Kan ter içinde gece…
Kan ter içinde her yanım…
Ama bu perdeyi araladığım sürece,
Sen ve ben hâlâ aynı rüyadayız.