Hiç ışık yok bu şehirde,
Kalbimden yankılanıyor sessizlik,
Bir dua gibi savruluyorsun içimde
Ve ben hâlâ seni bekliyorum, bitmiş bir ezan gibi...

Bir gamze kadar yakındı cennet
Ama sen dönmedin oradan;
Sözlerin sustu, gözlerin ağladı,
Ben sığınağımı kaybettim avuçlarının arasından.

Sokak lambaları söndü içimde,
Gölgen kaldı sadece bende,
Kalemim kanla yazıyor seni
Adın imlasız bir yara artık dilimde.

Gamzendeki çukura gömsünler beni,
Ne taş koysunlar ne isim versinler,
Sadece sen bil orada olduğumu,
Sadece sen, suskunluğun ile ört üzerimi.

Bir dua fısıldarım geceye,
"Allah’ım, beni onun gözünde sabit kıl"
Ama cevap sessizlikten ibaret,
Sanki melekler bile susmuş kalbimde.

Ne affedildim seni severken,
Ne unuttum kendimi,
Bir günah gibi taşıyorum seni
Ama cennet sensin yine de içimde.

Gamzendeki çukura gömsünler beni,
Ne taş koysunlar, ne isim versinler,
Sadece sen bil orada olduğumu,
Sadece sen, suskunluk ile ört üzerimi.

Bir hümâ sesi geçer rüyamdan,
Der ki: “Bu aşk ölümsüzlüğe benzer”,
Ben inanırım, çünkü seni sevmek
Ölmeyi bile güzelleştirir bazen...

Hiç ışık yok ama sen varsın,
Karanlık bile teninde anlam bulur,
Bir kez daha düşsem bile gözlerine,
O gamzende huzur bulurum, sonsuz olurum.

Gamzendeki çukura gömsünler beni,
Ne taş koysunlar ne isim versinler,
Sadece sen bil orada olduğumu,
Sadece sen…
Sadece sen...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(10 Kasım 2025)