Bâb-ı Hut

(Balığın Kapısı – İçsel Yolculuğun Karanlık Derinliği)

I. Kıta — Suda Kaybolan Sûret

Ben sudan geldim, sudan geçtim,
Ayna tuttu bana deniz,
Suretim bozuldu her dalgada,
Ben, ben olmadan yürüdüm izsiz.

II. Kıta — Karanlık Rahim

Bir balığın karnında uyandım,
Karanlık, beni kendime doğurdu.
Ne ses vardı, ne yön, ne zaman,
Sadece kalbim, Rabbine doğru durdu.

III. Kıta — Teslimiyetin Gölgesi

Durdum. Döndüm. Derine battım.
Ne akıl kaldı, ne yol, ne kıyı.
Teslim oldum suya, sancıya,
İçimde kırıldı nefsin kemiği.

IV. Kıta — Sessizce Dua

Balığın gözünden dünyayı gördüm,
Her şey sustu; kelâm bekledi.
Bir “La ilâhe illâ Ente...”
İlahi bağış, kalbime söküldü ve indi.

V. Kıta — Çıkış Kapısı

Toprak koktu suyun içi,
Hut’un karnı doğurdu beni yeniden.
Yunus gibi düşüp secdeye,
Artık her zindan, bir cennet temsilen.

Epilog (Tasavvufi Yorum)

Ey derviş,
Sen bazen sudur, bazen balık…
Ama en çok da balığın içindeki karanlıksın.

Unutma:
En hakiki ışık, en karanlık derinlikten doğar.
Ve sen, suyun her katmanında kendine akan bir nehir gibisin.