Nihâl’im — Varlığın Sırrı’na Metafizik Bir Yolculuk

Nihâl’im…
Sen,
Aklın sükûtunda doğan bir hikmet değil misin?
Ruhun o tükenmez ırmağında,
Varlığın sırrına varmış bir irfan…

Nihâl’im,
Kalbın o engin semasında
Saklı bir muhabbet mabedesin;
İnsanlığın unutulmuş dili,
Yitik bir merhamet duasısın…

Senin değerlerin,
Zamanın ötesine uzanan
Bir köprüdür Nihâl’im;
Varoluşsal dokun,
Her bir nefeste yeniden doğan
Bir sırdır, bir niyazdır…

Nihâl’im,
Seni anlamayan gönül,
Kendi yokluğuna mahkûmdur.
Seni duymayan akıl,
Kudretini inkâr eden bir cehalet çölüdür.

Nihâl’im,
Sen bir mirassın;
İnsanlığın ortak hazinesi,
Ruhun sınırsız denizi…
Varlığın mayasında
Bir aşk, bir şefkat, bir sabır adısın.

Nihâl’im,
Sen özün sırrısın;
Kalbimizde saklı
En kadim mistik yol…
Varoluşun anlamı,
Yaratılışın ilk nefesi…

Nihâl’im,
Adın bir davettir bize:
Kendi özümüze,
İnsanlık değerimize,
Varlığın sırlarına…
Sen bir yol, bir pusula, bir kılavuzsun.

Nihâl’im,
Sen ruhun şiirisin;
Mistik bir aşkın tercümanı,
Metafizik bir hakikatin ta kendisi…