Bir insan düşün…
Kalbinde yer açar…
Adını kimsenin bilmediği bir köşeye yazar seni.
Gözünden sakınır…
Kendi yorgunluğunu bile unutur senin huzurun için.
Ama ne zaman ki kendi susar,
işte o zaman anlarsın:
Değer vermek… bazen yalnızlığa çıkıyormuş.


Ben çok sustum…
Çünkü anlatmak hep yanlış anlaşılıyordu.
Kalbimle konuştum… ama herkes kulaklarıyla dinledi.
Ben “nasılsın?” dedim… onlar “ne istiyorsun?” sandı.
Ben birini önemsedim… o beni mecbur sandı.
Ve o gün anladım;
herkes sevmez,
bazısı sadece… sevilmeye alışmıştır.

Bir gün gelir…
Kendini anlatmaktan yorulursun.
Sözlerin değerini yitirir,
çünkü duyan kalmaz.
Sen hâlâ iyi olmayı seçersin,
ama iyi olmak da bir cezaya dönüşür.
Çünkü bu dünyada en çok kırılanlar…
en saf kalanlardır.

Ben değer verdim…
Ama kimse “iyi ki” demedi.
Ben var oldum… onlar yok sandı.
Ben sustum… onlar umursamadı.
Ben döndüm… onlar gitmişti bile.
Ve bir gün aynaya baktım…
Kendime bile yabancıymışım… fark etmedim.

Bazen diyorum kendi kendime:
Belki de suç bende…
Her kalbi kendim gibi sanmamam gerekirdi.
Ama ne yapayım…
Ben içten sevdim, karşılık beklemeden.
Ben vefa bildim… onlar menfaat sandı.
Ben sabır ettim… onlar ilgisizlik sandı.
Ben susmayı saygı bildim…
onlar unuttum sandı.

Artık kimseye kırılmıyorum.
Çünkü kimseye inanmıyorum.
Kalbim hâlâ sıcak… ama kapısı kilitli.
Gireni iyi seçmek gerek artık,
çünkü çıkarken çok şey götürüyorlar.

Ben çok şey anlatmak istedim,
ama kimse duymadı içimdeki sessizliği.
Bir tebessüm bekledim… bir omuz, bir anlayış…
Gelmedi.
Ve o gün anladım;
bazen en büyük gidiş,
arkana bile bakmadan susmaktır.

Yalnız kalmak kötü değil aslında…
Yanında olup seni hissetmeyenlerden iyidir.
İnsanı yalnızlık değil,
yanında olup da umursamayanlar tüketiyor.
Ben artık kalabalıklardan değil…
sessizliğimden medet umuyorum.

Ve öğrendim sonunda…
Sevilmek değil mesele,
hak ettiğini bulamamakmış acı olan.
Ben verdikçe tükenmişim,
onlar aldıkça büyümüş.
Şimdi kalbimi değil…
suskunluğumu saklıyorum.

Ve o duvarın başına yazıyorum…

“Ben değer verdim…
Karşılığını beklemedim… ama hiç de görmedim.
Şimdi ne sevenim var… ne de beklentim.
Sadece kendime dönüyorum…
çünkü ben bile… bana değer vermeyi unutmuşum.