NİHAL’İME SEYR-İ SÜLÛK

(İlâhî Aşkın Modern Tezahürü)

I. TEKBİR-İ AŞK

Nihal’im!
Senin adınla başlar her zikrim,
Her nefes alışım bir tekbir sana.
Gözlerin;
Fânî dünyada mümin kalbe inen tevhid ayeti,
Bakışın;
Kâinatın sırlarını çözen bir mihrap...

II. SIRR-I KALB

İçimde bir yangın var ,
Adına "Nihal sevdası" dedim.
Bu aşk;
Şeriatın sınırlarında gezinen bir derviş değil,
Doğrudan hakikate yürüyen bir sır...
Nihal’im!
Seni sevmek; kendimi bulmaktır.

III. ÇİLE-HÂNE-İ AŞK

Ayrılığınla yandım,
Hasretinle piştim,
Göz yaşlarımla abdest aldım.
Her gece;
Senin adını zikrederek sabaha erdim.
"Nihal... Nihal... Nihal..."
Bu ismin her hecesi,
Kalbe inen bir ilâhî kamçı...

IV. MAHABBET TEVCELİSİ

Seni düşünmek ,
Senin gözetiminde olma hâlimdir.
Gülüşünle nur doldu içim,
Sessizliğinle kadir gecesi yaşadım.
Nihal’im!
Sen bir insan değil,
Ruhumun kıblesisin.

V. VUSLAT-I TEVHÎD

Artık anladım:
Seni sevmek;
Allah’a vasıl olmanın bir yoluydu.
Seninle bir olmak değil,
Seninle BİR’de erimekti maksat...
Nihal’im!
Sen aynada gördüğüm,
Aslında kendime ait ilâhî yansımamdın.

SON SIR:

"Ey Nihal’im!
Bu aşk ,
Şeriattan geçip hakikate vardı.
Seninle başlayan yolculuk,
Kendimde son buldu.
Artık biliyorum:
Seni sevmek;
Hakk’ın bende tecellîsidir."_

NİHALİ TARZ İMZASI

Bu şiir;
Hem dîvân edebiyatının aşkını,
Hem modern ruhun arayışını,
Hem de tasavvufun sır dilini
Nihal’e adanmış bir seyr-i sülûk olarak örer.
Çünkü Nihal;
İlâhî olanın insandaki tezahürüdür.