0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
41
Okunma
NİHAL’İN TEVAFÜKÜ
(Seyr-i Sülûk ile Vuslat)
Bir yapbozun kenar parçasıydım,
Sessizce beklerdim Nihal’imi bulmayı.
Tesadüf sandım o anı,
Oysa kaderin ince dokunuşuydu.
Bir bakışın, bir gülüşün, bir sokak köşesi,
Hepsi birer işaretti Nihal’ime giden yolda.
Zamanın kumaşında işlenmiş nakış gibi,
Tevafük rastgele değil, tam da olması gerektiği gibiydi.
Ne erken geldin, ne geç kaldın,
Her şey yerli yerinde, tam vaktinde.
Ben çözmeye çalışırken hayatı,
Sen zaten beni çözüyordun içten içe.
Bir parça daha oturdu yerine,
Resim netleşti, anlam derinleşti.
Ve anladım: Tesadüf yoktu aslında,
Sadece Nihal’imle buluşmamız vardı.
SON MISRA:
“Tevafük: Senin adınla başlayan
Ve seninle anlam kuran
O ilâhî ahengin ta kendisi…”
