Zor günlerin gölgesinde kırıldım,
Bilen var mı içimde yangın yandığını?
Dost sandım, hançer sapladı sırf canı yandığı için,
Her gülüşün, bir ihanetin sessiz tanığıydı.

Suskunluk saklıdır en derin acılar kadar,
Kelimeler yetersiz kalır, kanar her yanı yüreğin.
Gözyaşım bir deniz, dalgalarında boğuldum,
Ama kimse görmedi, kimse duymadı feryadımı.

Sana sığınmışken bile unuttun beni,
Kırdın, yıktın, attın kenara bir çöp gibi.
İşte ben o kırılan, parça parça olan,
Ve asla unutmayacak olan yaralardanım.

Yalnızlık benim tek yoldaşım şimdi,
Her anımı izliyor, her zerremi sarıyor.
Ve sen… Sen sadece bir hayal,
Ama bu acı gerçek, kanatır, hep yaşar.

Gece çöktüğünde sessizliğe sarıldım,
Karanlıkta yankılanan kırık umutlarım.
Bir zamanlar sevgi dediklerimiz yalanmış,
Şimdi her anı zehir, her anı kanar.

Gururumla savaştım, inadımla direndim,
Ama yetmedi, sen gittin, ben kaldım küllenmiş.
Gözlerimde eski fotoğraflar, solmuş yüzler,
Her biri acının bir tanığı, kanlı izler.

Biliyorum, bu dünya zalim ve kalleş,
Ama en ağır yük, senden kalan bu sessizlik.
Ve ben, her kırgınlığımda güç bulmaya çalışırken,
Unutmadım seni, unutmayacağım asla.

Çünkü unutmak affetmek değildir bazen,
Bazen sadece hayatta kalmanın adıdır.
Ve ben, yara bere içinde kalmış yüreğimle,
Yaşayacağım, dayanacağım, ama asla unutmadan.

Gecenin en koyu anında bile
Senin soğukluğun üşütür içimi.
Bir zamanlar sığınak bildiğim eller,
Şimdi dikenli teller, kanatan yaralar gibi.

Gözlerim kapalı, rüyalar bile kaçıyor benden,
Her düşte sen, her uyanışta acı.
Kelimelerden ibaret değil bu hikaye,
Kanla yazılmış, ruhumda sonsuza dek.

Senden kalan sessizlik, ağır bir yük gibi omuzlarımda,
Düşmekten korkmuyorum artık, düştüğümde bile kalbim paramparça.
Çünkü öğrendim, en büyük yara,
Sevdiğin insanın bile seni unutmasıdır.

Ve ben…
Yaralarımla sarılmış,
Dikenler içinde yaşarken,
Senin kirli ellerini değil,
Kendi gücümü tutuyorum artık.

Unutmayacağım, çünkü bu acı
Beni ben yapan en gerçek şey.
Ve bu yolda yıkılsa da bedenim,
Ruhum dimdik ayakta kalacak her daim.

Beni kıran ellerin izi silinmez,
Yaralarım derin, ama ben de dimdik dururum.
Çünkü her acı, bir isyan,
Ve her isyan, yeniden doğuşun başlangıcıdır.

Sana verdiğim her parça, kırgın ve eksik,
Ama ben tamamlandım yıkıntılarımın içinde.
Gururumu, umutlarımı, hayallerimi sardım,
Ve öğrendim:
En ağır acı bile,
Bizi yok etmez, güçlendirir.

Unutmayacağım seni,
Ama seni taşıyan yükü omuzlarımda değil,
Kalbimin en derin yerine gömdüm.
Ve orada büyüttüm kendimi,
Küllerimden yeniden doğan bir savaşçı gibi.

Artık git…
Çünkü ben,
Kırıklarla, acılarla,
Ama asla pes etmeden,
Yaşayacağım.