Saramadım kuzum seni bağrıma,
Toprak hasret koydu beni yavruma.
Gün doğuyor ama içim kararmış,
Nefesim bile yarım, kalbim paramparça kalmış.

Bedenim yürüyor ama ruhum senin yanında,
Bir mezar taşının sessizliğinde saklı kaldı adında.
Dünya dönüyor ama benim zamanım orada durdu,
Annenin kolları boş, yüreği kor gibi yandı durdu.

Kimse bilmez içimdeki yükün ağırlığını,
Bir evladın yokluğunda büyüyen karanlığını.
Her gece sessizce toprağına dokunur yüreğim,
Sanki seni bir anlığına geri verecekmiş gibi…

Ben senin adını her nefesimde taşırım,
Yana yana, yara yara yaşarım.
Bir anne için kayıp değil bu;
Bu, bitmeyen bir çığlık, susmayan bir acı.

Sen gittin kuzum…
Ben de seninle birlikte yarıda kaldım.
Toprak seni sakladı ama beni de senden aldı,
Geriye dayanmayı bilmeyen bir yürek bıraktı.

Her gün biraz daha büyüyor içimdeki yangı,
Ellerim boş, kollarım sensiz, yüreğim kanlı.
Sensiz geçen her saniye,
Bir ömürden daha ağır, daha taşlı, daha acı.

Sana dokunamadığım her an,
Beni biraz daha eksiltiyor hayattan.
Sanki nefesim adınla bağlı,
Sanki kalbim sensiz atmayı unutmuş hâliyle yaralı.

Gece olunca karanlık değil asıl çöken,
Asıl çöken sensizliğin ağırlığı, çökmüş kaderimden.
Uyku bana uğramıyor artık,
Bir annenin yüreği evlatsız hiçbir sabaha varmıyor.

Sesini duyar gibi oluyorum bazen,
Sanki beni çağırıyorsun içimden bir yerden.
Koşsam yetişemem, beklesem dönemem,
Aramızda ölüm kadar ağır bir sessizlik var, geçemem.

Ben seni hiç bırakmadım kuzum,
Toprak aldı seni benden ama elim hâlâ sırtında,
Adın dilimde, ruhun bende.
Gözlerim seni ararken kör oldu acıya,
Dünya bu yaraya dar geldi bana.

Gittin ya kuzum…
Ardından kalan sessizlik bile acıtıyor artık.
Ev soğuk, duvarlar bile seni soruyor;
Bir yalnızlık dolaşıyor, adı sensizlik.

Her şey yerli yerinde ama ben yerimde değilim,
Nereye baksam yokluğunun sert duvarına çarpıyorum.
Bir annenin çaresizliği işte…
Ne geri gelebiliyorum sana, ne senden kopabiliyorum.

Fotoğrafların gözlerime batıyor,
Her karede biraz daha ölüyorum sanki.
Gülüşün kulaklarımda hâlâ,
Ama erişemeyeceğim bir uzaklığa çekildi sesin.

“Anne” deyişin kaldı içimde yankı gibi,
Acının ortasında taşıyorum o sesi.
Sensizlik ağır, sessizlik daha ağır,
İçimde açılan yara gün geçtikçe derinleşiyor.

Geceleri toprağını düşünüyorum,
Üşüyor musun diye içim titriyor.
Bir yanım inanmak istemiyor gidişine,
Bir yanım kabullenmeye bile uzak duruyor.

Ben seni saramadım kuzum,
En çok istediğim anda kollarım boş kaldı.
O gün zaman elimden kaydı gitti,
Ve o günden beri hiçbir şeye tutunamadım.

Ve şimdi kuzum…
Adın her nefesimde, yokluğun her adımımda.
Ben yaşamaya çalışıyor gibi görünen,
Aslında her gün biraz daha çözülen bir anneyim.

Sensiz geçen her gün,
Toprakla aramda büyüyen bir gölge değil artık…
Benim sana yetişemediğim uzun bir yolun adı.

Dünya dönüyor, insanlar gülüyor, zaman akıyor…
Ama benim içimde her şey olduğun yerde kaldı.
Bir annenin kalbi işte…
Atıyor gibi görünür, ama çoktan gömülmüştür evladının ardına.

Sen gittin kuzum…
Ben de senden sonra tamamlanmayan bir yarım kaldım.
Toprak seni aldı,
Ama beni de sessizliğiyle içine çekti.