Muhterem Hikmet hocam.. harika bir aşk, sevda ve hasret şiiri olmuş duygu dolu his ve heyecan dolu ve revnaktar, aynı zamanda mana ve muhteviyatı gayet derin..
Kalbin kendi içinde açtığı yaralara geri dönme cesaretiyle yazılmış, sanki kalbin ve ruhun özüne yapılan yolculuk gibiydi.
Dağılmış zamanların küllerinden seslenirken insanlığa;
kırık bir dal, solmuş bir yaprak, ıssız bir gece ve sığınaksız bir ruh üzerinden aşkın hem yıkıcı hem de diriltici yüzünü ne güzel işlemişsiniz..

Şiirin her kıtası, bir yaraya yeniden dokunmak gibiydi adeta...
Düşlerin kuruduğu yerden başlayan yol, kalbin sessiz çığlığına, oradan da vuslat ümidiyle titreyen bir bekleyişe uzanmaktadır...

Aşk burada bir çelişki değildir;
hem kıran hem onaran,
hem uzak hem yakın,
hem imkânsız hem de tek çaredir.
“Kır zinciri, gel gülüm” çağrısı, kalbin kendine rağmen attığı cesur bir adım olmuştur....

Bu nedenle sadece bir sevdanın değil, insanın kendi hakikatine dönüşünün de sanki bir tercümanı olmuş gibi...