İçimde sonsuz bir boşluk,
Karanlık bir uçurum, dipsiz, sessiz.
Nefes almak bile ağır,
Yalnızlık bir zincir, boynumda soğuk bir demir.

Kimse yok, hiç kimse;
Duymaz, görmez, anlamaz bu yangını.
“Boşver” derler, “Üzülme” derler,
Ama kim bilir hangi cehennemden geçtiğimi.

Gözlerim suskun, kalbim paramparça,
Her gece uykuda kaybolmak isterken,
Uyanmak zorundayım,
Olan biteni, yokluğu, içimdeki parçalanmayı taşımak zorundayım.

Acı, derin bir kılıç gibi saplanmış yüreğime,
İçimde yanıyor, sönmeden,
Derman yok, umut yok, sadece ağır bir yorgunluk.
Ve ben…
Yalnızlığımla, sessizliğimle,
Bu dünyada yapayalnız bir savaşçıyım.

Her gece bedenim yorgun, ruhum darmadağın,
Bir karanlık içinde boğuluyorum, nefesim kesiliyor.
Dışarıda hayat devam ediyor,
Ama ben, zamanın dışında, unutulmuş bir gölgeyim.

Duygularım paramparça,
Ve kimse bilmiyor, kimse sormuyor…
“İyi misin?” diye,
Çünkü ben var değilim,
Sadece acıyla var olan bir sessizlik.

İçimde yanıyor bir ateş,
Sönmeden,
Ve ben her gün biraz daha yok oluyorum,
Ama bu yok oluş bile hafiflemiyor.

Gözlerim kapanmak istemiyor,
Çünkü kapanmak, unutmak demek;
Ve ben, unutmak yerine,
Bu acıyı taşıyorum, içimde, derinlerde.
Yalnızlık en ağır yük,
Ve ben, o yükün altında eziliyorum,
Sessizce, kimse görmeden,
Paramparça olmaya devam ediyorum.

Şimdi,
Kendi karanlığımın içinde yalnız kaldım,
Bir çığlık sustu,
Bir umut daha yıkıldı,
Ve geriye sadece
Paramparça bir ruh kaldı.
Bu ruh, artık ne ağlayacak ne isyan edecek,
Sadece sessizce yanıyor,
Sönmeden,
Ve dünyaya ait olmadığını bilerek.
Çünkü bu acı,
Beni benden aldı,
Kendimden koptum,
Bir hayalet gibi geziniyorum,
Kimsesiz, sahipsiz,
Kendi içinde kaybolmuş.

Son nefesimde bile,
Bir parça ışık aramıyorum artık,
Çünkü karanlık,
Benden daha gerçek,
Ve ben,
O karanlığın içinde,
Sessizce yok oluyorum.
Her şey sustuğunda,
Kalan tek şey bu tarifsiz boşluk,
O koca, karanlık uçurum,
Yutuyor beni, yavaş yavaş,
Paramparça, sessizce, kaçışsız.

Artık ne ağlamak var, ne ses, ne çığlık,
Sadece bitmeyen bir yorgunluk,
Ölmek değil, yaşamanın en ağır hali,
Bir ceset gibi sürünmek kendi bedeninde.
Bu dünya bana değil,
Ben bu dünyaya ait değilim,
Bir hiçlik, bir gölge,
Sessiz, kimsesiz, unutulmuş.

Ve ben,
O sonsuz karanlığın içinde,
Yanmaya devam ediyorum,
Bir parçalanışın,
Bir yok oluşun eşiğinde,
Ama kimse görmüyor,
Kimse duymuyor,
Ben oradayım…
Ama yokum.