KIRILDIM AMA SESSİZCE…

(GülHatun’un Kalbinden)

Ben sözle anlatamam kırıldığımı,
Kalbim konuşur önce…
Bir anlık bakışının
Yüreğime nasıl dokunduğunu
Sen nereden bileceksin… söyle?

Ben sana bütün içimi açmışken,
Gözümde dünyam sen olmuşken…
Senin o küçücük dikkatsizliğin
İçimde koca bir gece bıraktı,
Sanki karanlığa düştü her nefesim…

Kıskançlıktan değil bu sızım,
Ben değer isterim…
Benim yerime bir anlık
Geçmiş gölgesi koyulunca
Kalbim usulca sızlar işte…
Adına kırgınlık derim.

Ben bağıran kadın değilim,
Söylenmem, hesap sormam…
Kırıldığım yerde susarım,
Sustuğum yerde ağlarım,
Sen duymadan…
Sen anlamadan…

Sen bana ağlardın ya,
İnanırdım her damlana…
Ama bu sefer ben ağladım içime,
Sen görmedin,
Görmen de gerekmezdi belki…
Ama bil istedim:
Bir kadın kırılırsa
Kalbini saklar önce.

Yine de unutma…
Benim sessizliğim gitmek değildir,
Kırgınlığım da bitirmek değil…
Sadece içimde bir yer
Fısıltı gibi der ki:
“Beni severken
Daha özenli sev…”

Ben şiirim…
Sana söyleyemediğim her şey
Dizelerimde saklı.
Okuyabilirsen beni,
Belki o zaman anlarsın
Bir kadın neden sessiz kırılır…
Ve neden yine de sever içinden.