Hüzünle yürüyorum,
Kalbim itiraf ediyor.
Sokaklar bom boş,
Gece karanlık, korkuyor.

Üstüm başım hasret,
Yüreğim biraz yorgun.
Ama hâlâ içimde
Bir umut var, sarsılmaz, solgun.

“Mutluluktan ben de gülsem hani!”
Diyor içimde bir ses,
Kirli kaldırımlarda
Arıyorum bir ışık, bir nefes.

“Belki de yine bir mucize olur,”
Fısıldıyor sessizce.
Vazgeçmiyorum, direniyorum,
Bekliyorum, sabırla, ince ince.

Ama hiç unutma,
Sen seviliyorsun hâlâ.
Geç kalmış zamanlar eriyor,
Kalpte sevgiyle, sessiz bir aşk hâlâ.

Umut doğuyor yeniden,
Gözlerimde bir ışık gibi.
Ve bir gülümseme düşüyor
Sessizce yüzüme, yavaşça, hafifçe.

Not:
Bu şiir, sessiz sokaklarda yürüyen bir kalbin fısıltısıdır.
Yalnızlık ve hasret içinde bile, umut ve sevgi hiç solmaz.
Her dize, karanlığa rağmen ışığı arayan bir yüreğin hikâyesidir;
Ve hatırlatır bize: ne kadar geç kalmış olursa olsun,
Her zaman sevildiğimizi bilmek, en güçlü mucizedir.