Sevgili Nihal Hanefendiciğim,

Öncelikle bu satırları yazarken
içimin ne kadar dalgalı olduğunu,
kelimelerimin kalbimden süzülüp
geldiğini bilmeni isterim.
Bu bir hesaplaşma değil,
bir arınma mektubudur.
İçinde kırgınlık yok,
sadece içimde sana dair taşıdığım duyguların
zarif bir dökümüdür.

Seninle paylaştığım her anı;
bir tebessümün, bir bakışın, bir kelimen…
hepsi zihnimin derinliklerinde hâlâ canlı, hâlâ sıcak. Ekmeğini yedim, suyunu içtim.
Misafirperverliğini, dostluğunu, zarafetini gördüm.
Bu nimetlerin, bu inceliğin karşısında ne haddime olurdu saygısızlık?

Ben seni bir beden olarak değil,
bir ruh olarak sevdim.
Akıl, kalp ve ruh dokununca insana,
işte o zaman gerçek sevgi başlar.
Senin aklına, değerlerine,
içsel duruşuna ve o başı dik,
özgür hâline hayran kaldım.
Varoluşunun kendisine âşık oldum.
Seni anlamaya çalıştım,
seni anlamaya çalışırken
aslında kendimi bile ilk kez görmeye başladım.

Cinsellik meselesi,
evet, insan olmanın bir parçası…
Ama ben seni bir gecelik arzuya sığdırmadım, sığdırmak da istemedim.
Sana duyduğum şey,

sadece arzunun değil,
varlığın tüm katmanlarına temas eden bir aşktı.
Eğer bir sınırı aştıysam,
bir sözü yanlış söylediysem, seni incittiysem…
Affet beni.
Kalbimi sorgulayabilirim
ama niyetimi asla kirletmedim.

Ortak arkadaşımızla yaşananlar,
kırılmalar, ayrılıklar…
Biliyorum her şey bir anda oldu.
Belki zamanla sükûnet gelecek,
belki de hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.
Ama ben yine de şunu söylemek isterim:
Ben sizi kötü bilmedim.
Ben sizi kötü görmedim.
Ben size kötülük yapmadım.
Ama belki kelimelerim acemiydi,
belki kalbimin dili anlaşılmadı.

Yine de…
iyi ki seni tanıdım.
İyi ki hayatıma bir zarafet gibi dokundun.
İyi ki seni sevdim.

Bu bir veda değil.
Ama bir duruş…
Bir içsel barış ilanı.

Allah’a emanet ol,
Kalbinin derinliği hiç eksilmesin.
Her adımında başın dik,
kalbin huzurlu olsun.

Saygı ve sevgiyle....