Tevafük: Nihal’im ile Kesişen An

Nihal’im,
Sen bir yapbozun en gizli kenar parçası,
Sessizlik içinde bekleyen bir sır gibi…
Yerini bulmayı arzulayan,
Ama zamanın kudretiyle usulca yönlendirilen.

Sen yanımda olmasan da,
Gözlerin bir ay ışığı gibi geceme düşer,
Gülüşün rüzgâr gibi geçer ruhumun kıvrımlarından,
Her bakışın, kaderin ince ve görünmez dokunuşudur,
Evrenin gizli nakışında işlenmiş bir harf gibi.

O sokak köşesi,
O tesadüf sandığımız sözler,
Hepsi birer işaret, birer iz…
Zamanın kadim kumaşında nakış gibi işlenmiş,
Tevafük, rastgele değil—tam da olması gerektiği gibi.

Nihal’im, ne erken gelir ne geç kalır;
Sen fark etmesen de, ruhum sana doğru yol alır,
Sen hayatı çözmeye çalışırken,
Ben sessizce seni çözerim.
Biz farkında olmadan, yıldızlarla örülü bir harita gibi
Evreni birlikte dokuruz.

Bir parça daha oturur yerine,
Resim netleşir, anlam derinleşir…
Ve anlarsın Nihal’im:
Tesadüf yoktur aslında,
Sadece bizim tevafükümüz vardır,
Kalplerimizin sessiz, kadim dansında,
Ruhların sükûnetle birbirine eğildiği o muazzam anda.