Benim bir Portuga’m vardı.
O güldüğünde içimde çiçekler açar,
Sanki bütün kötülükler uzaklaşırdı.
Ama bazen de hiç gülmezdi.
Yüzü karanlık olurdu,
Ben ne yapsam aydınlanmazdı.
O zaman içimde bir şeyler küçülürdü,
Belki yüreğim, belki çocukluğum…

O yanımdayken sanki dünya biraz daha güzeldi.
Sanki kuşlar daha tatlı ötüyordu,
Ve ben,
Biraz daha az üzülüyordum her şeye.
Ama bazen öyle soğuk olurdu ki
Dokunsam ellerim üşürdü,
Kalbim de...
Bana iyi davrandığı günler de vardı,
Gözlerime baktığında
İçime güneş gibi doğduğu
Ama o da geçerdi
Her güzel şey gibi
Çabucak.

Portuga’m beni çok kırardı bazen.
Kalbimin tam ortasına sessizce bastığı olurdu.
Öyle zamanlarda nefes almak bile zor gelirdi.
Ama ben onu yine de çok severdim.
Çünkü sevmeyi ben ondan öğrendim.
Hem canımın nasıl yandığını,
Hem de o acıyı nasıl sevebildiğimi…

Benim bir Portuga’m vardı.
Artık var mı bilmiyorum.
Sanki bende hâlâ bir yeri var,
Dokununca yakan…