Ne kadar da güzel anlatmışsın…
Kelebeğin kırgınlığını, nâzını, hüznünü bir tek senin bilmen;
bazen düşünüyorum da, insan bir kelebeği avuçlarına alsa,
onu koruyabilir mi, yoksa daha da ürkütür mü acaba?
Bilirsin, bazen bir dokunuş yeter…
Acıyı dindirir, suskunluğu yumuşatır, kırgınlığı eritir.
O da bunu bilir, fazla istemez; ne fazlasına ne azına râzı olur,
sadece senin küçük şefkat kırıntını bekler.
Ve işte insan, bazen kendi içinde bir kelebek taşır;
kanatları kırık, uçmayı unutur, ama hâlâ ışığa meyleder.
Senin yazdığın satırlar, o kelebeğin ruhunu okşayan rüzgâr gibi;
hafif, ama etkisi derin, unutulmaz…
Bazen fark ediyor musun, bir kelebeğe gösterdiğin özen,
bir insanın kalbinde de aynı etkiyi yaratır?
Gözlerinle bakışın, sessizce söylediğin “varım”ın,
en büyük fırtınaları dindirir;
ve inan ki, bazen o küçük şefkat kırıntıları,
en büyük mucizelere dönüşür.
Sana itiraf etmeliyim;
kelimeler de bazen kelebek olur, ruhları uçurur,
ve bıraktıkları iz, sessiz ama derindir.
Senin sözlerinle dokundum,
ve fark ettim ki, şefkat sadece verir, almaz;
ve biz bazen kelebeklere benzeyen kırık ruhları
sevgiyle sarıp sarmaladığımızda,
kendimizi de iyileştiririz…