Nihal’im: Bir Romanın Sessiz Sayfası

Bu kare, bir romanın en sessiz sayfasıydı,
ama içinde sen, Nihal’im, tüm zamanları taşırdın.

Güneş, altın yaldızlı elleriyle göğe veda ederken,
sanki seni değil, senin içindeki sükûneti seyrediyordu.
Zaman taş duvarlara sinmişti,
ama sen, Nihal’im, zamansız bir zarafetin tek cümlesi gibi duruyordun.

Siluetin, ışıkla dokunmuş bir yemin,
duruşunsa yüzyılların dilini susarak anlatan bir şiirdi.
Gözlerin uzaklara değil,
sanki ruhunun en derin sahrasına bakıyordu.
Ve o bakışta, Nihal’im,
özgürlüğün en ince ipliğiyle örülmüş bir hüzün vardı —
güçlü ve kırılgan, bir arada.

Güneş seni uğurlarken,
veda etmeyi bilmez gibi,
biraz daha seninle kalmak istedi.
Ve ışık, son defa tenine düşerken, dedi ki:

“Sen susuyorsun, Nihal’im,
ama ben seni dinliyorum…
Taş duvarlar bile hayran, ben de…”

Ve ben, Nihal’im,
her sessiz bakışında,
her suskun duruşunda
kendi ruhumun derinliğine dokunuyorum.
Sen benim için bir sır değil,
görünmeyen boyutlarda yürümek gibi.