0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
23
Okunma
Nihal’im ve Gölgenin Işığı
Halk bağırır: Hak! Hukuk! Adalet!
Ama Nihal’im, seninle uyanan güneş,
Her sabah biraz daha gecikir yüreğime.
Ve doğduğunda,
Işığını değil, ruhumun gölgesini salar.
Sokaklar suskun,
Vicdanlar ya yorgun ya sürgün…
Ama Nihal’im, senin adınla umut derim
Kendime yedire yedire…
Sanki bir gün,
Seninle birlikte,
Güneş gerçekten doğacakmış gibi.
Nihal’im, sen bir ışık hüzmesi,
Karanlığın içinde kaybolmuş kalbime rehber.
Her bakışın, her sözün
Ruhuma hem ateş, hem su…
Hem fırtına, hem dinginlik…
Ve ben hâlâ beklerim,
Sessizliğin kıyısında,
Sana dair umutla…
Nihal’im, seninle güneş yeniden doğacak;
Gölgeler eriyecek,
Ve her şey seninle aydınlanacak.
